به امید پاگرفتن تئاتر خصوصی

حسین پارسایی*

تئاتر خصوصی البته به معنای درست و واقعی در بدنه فرهنگ و اقتصاد آن، می‌تواند نقطه عطفی در پیشرفت و تکامل تئاتر کنونی کشور باشد. لازمه وجود چنین تئاتری متناسب با ظرفیت‌های فراوان فرهنگی و گوناگونی خرده فرهنگ‌ها در گستره وسیع این جغرافیا، ایجاد زمینه‌های روشن، قابل دسترس و کارشناسی شده‌ای است که می‌توان آن را در کنار تئاتر فعلی(دولتی) دارای اندام واره‌ درستی نماید.

بی‌شک خواست و تمایل مدیریت تئاتر کشور، سامان بخشیدن به زمینه‌های ایجاد چنین تئاتری است. در بدنه تئاتر ملی و برگزاری این سمینار، قطع به یقین، گام نخست برای نیل به چنین هدفی است که تئاتر خصوصی در ایران، سابقه تبیین شده و موثری نداشته و بیشتر محدود به حرکت‌های مقطعی و پراکنده بوده است.

بنابراین سامان بخشیدن به چنین امری مطالعه و پژوهش علمی می‌طلبد تا بتوان ویژگی‌های موثر در تئاتر خصوصی را منطبق بر معیارها و ضوابط فرهنگی ـ هنری کشور مورد بحث و برنامه‌ریزی قرار داد. از سوی دیگر تئاتر خصوصی را با قیاس سنجی از نمونه‌ها و الگوهای جهانی باید بررسی کرد تا کارکردها و اهداف آنها نیز در طول پژوهش‌ها منظور شود. علاوه بر این زمینه‌ها، بررسی موانع و چالش‌های پیش روی تئاتر خصوصی از جمله اولویت‌های تحقیقی است.

نویدبخش حرکت‌هایی از قبیل همین سمینار، مصوبات شورای عالی انقلاب فرهنگی در دهه اخیر و ساز و کارهای ناظر بر گسترش و تبیین اصل ۴۴ قانون اساسی دست یافتن به چنین تئاتری نه تنها منع قانونی ندارد، بلکه قانون به صراحت حرکت به سمت آن را تایید و تاکید کرده است. لذا در این فرصت، یافتن روزنه‌های مناسب آغاز راه اصل نخستی است که به مدد پژوهشگران و از جمله صاحب‌نظران این همایش،‌ تحقق خواهد یافت.

این جانب، صمیمانه از تلاشگران عرصه پژوهش فرهنگ و هنر کشور خسته نباشید می‌گویم و برای محققان این سمینار و هیات برگزارکننده، آرزو می‌کنم هر چه زودتر نتایج پژوهشی این سمینار به شکل مدون و مکتوب در اختیار نهادها و مراکز تصمیم‌گیرنده قرار گیرد و با نشست‌های مکمل دیگری در حوزه‌های مختلف اداری، نظارتی و امثال آن عملا شاهد راه‌اندازی مبانی اجرایی تئاتر خصوصی در کشورمان باشیم.

*پیام رییس مرکز هنرهای نمایشی به مناسبت برگزاری نخستین سمینار تئاتر خصوصی