دیالوگ
مشکلات اقتصادی تماشاگر را خانهنشین کرده است
در شرایط فعلی سینمای ایران، تنها میتوان گفت باید «صبر» کرد. این کلمه در حال حاضر بسیار به کارهای حرفهای سینمای ایران میآید. دلایلش هم مختلف است.
حمید مدرسی *
در شرایط فعلی سینمای ایران، تنها میتوان گفت باید «صبر» کرد. این کلمه در حال حاضر بسیار به کارهای حرفهای سینمای ایران میآید. دلایلش هم مختلف است. یکی اینکه عوض شدن مدیران در حوزههای مختلف سینما، اعم از معاونت سینمایی و بنیاد سینمایی فارابی که سهم عمده در شکلگیری سیاستهای سینمای ایران دارند، باعث میشود تهیهکنندگان و کارگردانان سینمای ایران تکلیف خود را به عنوان بدنه اصلی شکلگیری فیلمهای سینمای ایران ندانند یا دستکم حدس بزنند که مسوولان چه میخواهند. پس باید صبر کرد تا نوعی ثبات مدیریت در سینمای ایران شکل بگیرد و سیاستهای ثابت در این عرصه باعث بروز خلاقیتهای گوناگون در همه ژانرهای سینمای ایران باشد. با این شکل رفتار نمیشود توقع داشت تنوع ژانر سینمای ایران، سالنهای سینما را از رکود نجات دهد. اینگونه است که سینماگران به سوی کمدیهای بیخاصیت و بعضا توهینآمیز میروند و سعی میکنند تماشاگر را فقط بخندانند، بدون آنکه چیزی عاید او کنند.
نکته بعد رویکرد خود تماشاگر به سینمای ایران است. این رویکرد با توجه به هجمه عظیم فیلمهای روز سینمای جهان که از طریق دیویدی به سرعت به سوی خانهها روانه میشود، میتواند تماشاگر سینمای ایران را خانهنشین کند و از رونق سالنهای سینما بکاهد. البته نمیشود توقع داشت که تماشاگر ایرانی غیر از این عمل کند. او با توجه به مشکلات فراوان اقتصادی حاکمبر جامعه ترجیح میدهد در خانه بنشیند و رنج سفر درونشهری را تحمل نکند و فیلمها را با کیفیت عالی در صحنه تلویزیون ببیند. پس باید صبر کرد تا این وضعیت به ثبات برسد. این صبر به عقیده من نتیجه میدهد، چون در همه جای دنیا سینما تحتتاثیر هالیوود قرار گرفته و تدابیر گوناگونی برای رفتن تماشاگر به سالن سینما اندیشیده شده است و صبر آخر برای اجرای درست اصل ۴۴ قانون اساسی است. اجرای درست این اصل یعنی باز گذاشتن دست بخش خصوصی در عرصه سینما و عنان اختیار سینما را در دست بخش خصوصی قرار دادن. البته ناگفته نماند این اصل در حال حاضر امکان حاکمیت کامل ندارد، چون بند ناف سینمای ما محتاج بخش دولتی است. اگر دولت در حال حاضر از سینما کنار بکشد، نتیجهای جز ناهماهنگی بخشهای مختلف سینما ندارد، پس باید اول بسترها و زمینههای این بحث
فراهم شود، سپس سینما در اختیار کامل بخش خصوصی قرار بگیرد. غیر از این نمیشود امیدی به آینده سینمای ایران داشت.
* تهیهکننده سینما
ارسال نظر