رضا آشتیانی‌پور *

سینمای ایران در این روزگار با چالش‌های غریبی روبه‌رو است. یکی از این چالش‌ها که در سال‌های اخیر به شدت با آن مواجهیم، پایین آمدن استقبال مخاطب از فیلم‌های روی اکران سینمای ایران است. این مساله البته به کیفیت فیلم‌ها هم باز می‌گردد و قطعا بسیاری از عوامل دیگر در این کنش و واکنش دخیل است. مثل اینکه در این سال‌ها رشد وسایل ارتباط جمعی و هجوم فیلم‌های روز اکران سینماهای جهان مردم را ترغیب به ماندن در منازل و فیلم دیدن و پر کردن اوقات فراغت در کنار خانواده می‌کند.

البته دولت برای این امر باید تمهیداتی بیاندیشد، مثل اینکه کیفیت‌ها سالن‌های سینما را بالا ببرد، به‌صورتی که تماشاگر با رفتن به سینما حس کند به او احترام گذاشته شده است. در جاهای دیگر دنیا که صاحب صنعت سینما هستند، این فرآیند به خوبی رعایت می‌شود. پس با احترام گذاشتن به تماشاگر می‌شود او را به سالن سینما کشاند. دولت به عوض رفتن به سراغ موضوعات حاشیه‌ای از قبیل اهمیت دادن به اینکه چه کسی بازیگر چه فیلمی است. باید به زیربنای سینما بیاندیشد و با تقویت زیربنا این ساختمان را استوار نگه دارد.

با این اوصاف خواهیم دید تماشاگر با سینما قهر نمی‌کند و اصطلاحی که چند وقت است به‌گوش می‌رسد مبنی بر اینکه تماشاگر با سینما قهر کرده، به نظرم صحت ندارد. البته نکته دیگری هم در این میان مطرح است که بخش خصوصی سهم عمده‌ای در آن دارد. نبض سینما دست بخش خصوصی است، نه بخش دولتی. بخش خصوصی است که در میان مردم گشت و گذار می‌کند و می‌فهمد او چه می‌خواهد. پس باید دست بخش خصوصی را باز گذاشت که او کارش را بکند و دولت تنها با نظارت درست روی کارهای بخش خصوصی می‌تواند او را به سمت یک سینمای متعالی

هدایت کند. فضای مطلوب سینمای ایران حمایت از بخش‌خصوصی است، به‌طوری که تا چند سال آینده سینما دیگر از حمایت مالی سیستم دولتی بی‌نیاز باشد. این امر اتفاق نمی‌افتد مگر با یک برنامه‌ریزی کوتاه‌مدت، میان‌مدت و درازمدت که در این برنامه‌ریزی با لحاظ کردن منافع دولت و همچنین منافع بخش خصوصی می‌توان به یک سینمای مطلوب رسید. در حال حاضر و با روند قبلی آمار تماشاگران در سال آینده به نظر کمتر از امسال خواهد بود. اگر این اوضاع باقی بماند.

* تهیه‌کننده سینما