سعی کردم از قدرت سینما استفاده کنم

با پخش کلیپی از زنده‌‌یاد خسرو شکیبایی و گرامیداشت یاد و خاطره‌ او؛ فیلم‌سینمایی «همیشه پای یک زن در میان است» شامگاه گذشته ـ ۱۷ مرداد ماه ـ در دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی؛ نقد و بررسی شد.

در سینمای ایران نیازمند تجربه کردن برخی فضاهای تازه، متفاوت و غیرکلیشه‌ای هستیم و به جرات می‌توان گفت که فضایی مانند «همیشه پای یک زن در میان است»، تاکنون در هیچ‌یک از فیلم‌های ایرانی وجود نداشته است.

من احساس می‌کنم سینمای ما به این‌گونه قدم‌ها و تجربیات جدید نیاز دارد. به هر حال این‌کار، اولین تجربه‌ من در این زمینه بوده و قطعا بی‌نقص هم نیست و در عین حال اجازه ندادم سختی‌های این راه مانع کار شود و جسارت لازم را برای ورود به چنین فضایی از من سلب کند.

در این فیلم نیز سعی شده است علاوه بر موضوع خانواده به روابط زن و مرد نیز توجه شود. ما در این فیلم ریشه‌یابی می‌کنیم که به‌‌رغم تضاد ظاهری دو جنس با یکدیگر، آنها می‌توانند در کنار هم قرار گیرند و در واقع این فیلم ریشه‌ تمامی مشکلات اجتماعی را در قالب خانواده و نوع ارتباط زن و مرد مورد بررسی قرار می‌دهد.

برای نگارش این فیلم‌نامه کار زیادی صورت گرفت و بازنویسی‌های متعددی روی آن انجام شد، اما همواره در حین نگارش فیلم‌نامه و در زمان اجرا این ویژگی را مدنظر داشتیم که علاوه بر کمدی، مفهومی کاملا غیرانتزاعی را در روند اتفاقات طبیعی به تصویر بکشیم و در قالب کمدی از اتفاقات جامعه کمک گرفتیم تا نتیجه‌ رئالیستی خود را بیان کنیم؛ بنابراین حرکت از مصادیق به سمت مفاهیم از برنامه‌های اصلی ما در ساخت این فیلم بود.

در ساخت «همیشه پای یک زن در میان است» سعی کردم از قدرت سینما استفاده کنم و مسایل زن و مرد، نیرو و انرژی موجود در آنها را در قالب نوعی طنز و شوخی به تصویر بکشم و همواره سعی داشتم شوخی‌ها را به سمتی هدایت کنم که در پایان حس برتری‌ که زنان می‌توانند در عرصه‌های مختلف نسبت به مردان داشته باشند را مطرح کنم.

در قسمت‌هایی از این فیلم به ناچار برای جلوگیری از برخی ممیزی برای بیان مطالب دلخواه؛ به ترفندهای مختلفی متوسل شدم. البته فضای تخیلی فیلم نیز تا حد زیادی مرا در این زمینه یاری کرد و شاید در نهایت همین محدودیت‌ها موجب شد کار به شکل بهترین درآید!

کمال تبریزی کارگردان