میزان شهرنشینی طی هفت دوره سرشماری در ایران به بیش از دو برابر رسیده است، به طوری که درنخستین سرشماری (سال ۱۳۳۵) ۴/۳۱ درصد از جمعیت کشور شهرنشین بودند و در سرشماری سال ۱۳۹۰ این میزان به ۷۰ درصد رسیده است.

به گزارش ایرنا، شهرنشینی در ایران طی سه دهه گذشته تحولات بسیاری داشته است که شاید مهم‌ترین علت افزایش آن را بتوان در رشد بالای جمعیت در دهه نخست بعد از پیروزی انقلاب، جست‌وجو کرد. میزان رشد جمعیت ایران در سال‌های ۱۳۵۵ تا ۱۳۶۵ برابر با ۹۱/۳ درصد بود که این میزان در مناطق شهری برابر با ۴۱/۵ و در مناطق روستایی برابر با ۲۷/۲ درصد گزارش شده است. رشد جمعیت کشور در سال‌های ۱۳۶۵ تا ۱۳۷۵ به ۹۲/۲ درصد کاهش یافت که این میزان در مناطق شهری و روستایی به ترتیب برابر با ۷۶/۴ و ۹۹/۱ درصد بود.

بررسی تحولات جمعیتی در کشور نشان می‌دهد که رشد جمعیت مناطق روستایی کشور در مدت ۳۰ سال (۵۵ تا ۸۵) به زیر

یک درصد رسیده است و در سال‌های اخیر رشد منفی را تجربه می‌کند. رشد منفی در مناطق روستایی کشور از یکسو به واسطه مهاجرت جمعیت این مناطق به شهرها و از سوی دیگر کاهش رشد جمعیت است.

تشدید تبدیل روستاها به شهر از سال ۸۵

نتایج سرشماری‌ها نشان می‌دهد که در سال ۱۳۳۵ در مجموع ۱۹۹ نقطه شهری در کشور وجود داشت که در سال‌های ۱۳۴۵، ۱۳۵۵، ۱۳۶۵، ۱۳۷۵ و ۱۳۸۵ به ترتیب به ۲۷۲، ۳۷۳، ۴۹۶، ۶۱۲ و یکهزار و ۱۶ نقطه شهری افزایش یافته است. همانگونه که ارقام نشان می‌دهد افزایش تعداد شهرها تا سال ۱۳۷۵ روندی به نسبت تدریجی داشته، اما در سال ۱۳۸۵ شدت یافته که این افزایش به طور عام به‌دلیل افزایش تبدیل وضعیت مناطق روستایی به شهری است. بزرگ شدن شهرها در کشورهای در حال توسعه حاشیه‌های بیشماری را با خود به همراه دارد. بزهکاری، رشد ناموزون ساختارهای محیطی شهر، بیکاری، آلودگی‌های زیست محیطی و بسیاری از موارد دیگر به توسعه ناموزون شهرها در این کشورها کمک می‌کند. کشورهای توسعه‌یافته که همواره برای هرگونه انتقال جمعیت برنامه‌ریزی می‌کنند نگرانی‌ای از بزرگی شهرها ندارند.