نماینده دزفول درباره مسائل و مشکلات ناشی از جنگ تحمیلی در استان خوزستان و دزفول گفت: از دلایل مهم کمبودها و محرومیت در استان، زود بسته شدن پرونده بازسازی است. سیداحمد آوایی در گفت‌وگو با «ایسنا»، درباره مشکلات مناطق جنگ‌زده، گفت: استان خوزستان ۵/۴‌میلیون نفر جمعیت دارد که ۵۰۰‌هزار نفر آن در فقر مطلق هستند، خوزستان با این که استانی غنی است و ۸۰‌درصد درآمد نفت کشور از این استان است، جزو پنج استان اول در شاخص فقر است. وی افزود: خوزستان قبل از جنگ از نظر شاخص‌های توسعه یافتگی بعد از تهران و دومین استان برخوردار بود که بعد از اتمام جنگ به رتبه هشتم رسیده و در حال حاضر در رتبه هفدهم قراردارد.

نماینده اهواز با انتقاد از زود بسته شدن پرونده بازسازی مناطق جنگ زده، گفت: به خاطر بی‌تجربگی مسوولان محلی، بازسازی در خوزستان همزمان با جنگ صورت گرفت، یعنی از سال ۶۱ آغاز شد و تا سه یا چهار سال بعد به اتمام رسید، به گونه‌ای که از یک طرف مردم خانه‌های خود را می‌ساختند و از سوی دیگر دشمن توپ و تانک می‌زد.

وی با بیان این که مسوولان محلی این تصور را نداشتند که به شهر آسیب جدی و زیربنایی وارد شده است، گفت: در تاسیسات زیربنایی مانند آبرسانی، برق و مخابرات به دلیل آشنا نبودن افراد مسوول، بازسازی درست و عمیقی صورت نگرفت و بعد از آن هم پرونده بازسازی بسته شد.

آوایی در ادامه بیان داشت: درباره بازسازی، پیگیری‌هایی صورت گرفته است، ولی چون پرونده بازسازی را بستند، بعد‌ها در سازمان برنامه و بودجه، اعتبارات مناطق جنگ‌زده را مانند سایر شهرها اختصاص دادند.

نماینده دزفول با بیان این که به مناطق جنگ‌زده دو نوع ستم شده است، اظهار کرد: علاوه بر وارد شدن آسیب جدی به تاسیسات زیربنایی،‌ وجود جنگ از امکان سرمایه‌گذاری و به دنبال آن گسترش تاسیسات زیربنایی جلوگیری می‌کرد و این در صورتی بود که دیگر استان‌ها که درگیر جنگ نبودند، توانستند با سرمایه‌گذاری، استان خود را توسعه دهند.

آوایی در ادامه در خصوص وضعیت شبکه آبرسانی دزفول اعلام کرد: در خوزستان شبکه آبرسانی بیش از ۲۲ سال عمر دارد، البته نیروهای جهادسازندگی برای دزفول لوله‌کشی کردند، ولی به دلیل نبود امکانات، از لوله‌های کهنه شرکت نفت استفاده کردند. همچنین فرسودگی شبکه آبرسانی، ۱۲ شهر از ۱۸ شهر استان خوزستان باعث آلودگی آب سالم چشمه می‌شود. نماینده دزفول درباره وضعیت برق خوزستان و دزفول بیان کرد: چون در دوران جنگ بازسازی صورت گرفت برای تجهیز و تعویض ترانس‌های برق و کابل‌ها فرصتی ایجاد نشد. شبکه برق‌رسانی فرسوده است، به طوری که در اثر نوسانات برق، ترانس‌ها از بین رفته است و در پی آن بسیاری از وسایل برقی مردم شهر و روستا می‌سوزد. آوایی ادامه داد: نفت‌خیر بودن خوزستان بهره‌ای جز فرسایش و شلوغی جاده‌ها برای استان نداشته است، به علت این که در زمان جنگ جاده‌ها زیر توپ بودند، و نتوانستند جاده‌ها را توسعه دهند و به دلیل این که بسیاری از محصولات مانند نفت از بنادر و استان خوزستان از طریق جاده‌ها و پل‌ها به تهران و شهرهای دیگر منتقل می‌شود در نتیجه نفت خیز بودن خوزستان جز شلوغی، فرسایش جاده‌ها، تصادفات، حمل‌ونقل زیاد و آلودگی بهره‌ای دیگر برای استان ندارد.

وی گفت: همچنین این موضوع باعث شکایت مردم می‌شود که لوله‌های نفت و گاز برای انتقال به تهران و شهرهای دیگر از خانه‌های ما می‌گذرد، در صورتی که خودمان محروم هستیم. آوایی، نماینده دزفول درباره پدیده حاشیه نشینی، گفت: قبل از جنگ مردم شهرهایی مانند سوسنگرد یا هویزه از طریق زمین کشاورزی و صیادی در کنار رود امرار معاش می‌کردند که در دوران جنگ در حاشیه شهرهای خوزستان از جمله اهواز و دزفول ساکن شدند و بعد از جنگ هم به دلیل پاکسازی نشدن زمین‌هایشان از مین و حضور نیروهای نظامی،‌ هنوز نتوانسته‌اند به خانه‌های خود برگردند. البته درا ثر بیکاری و به دنبال آن حاشیه نشینی و فقر، مشکلات دیگری چون فساد اخلاقی به دلیل افزایش سن ازدواج، فروش مواد مخدر و بزهکاری به وجود آمده است که افراد زندانی بعد از‌آزاد شدن از زندان به دلیل سوءسابقه نمی‌توانند مشغول به کار شوند.

وی گفت: اصل خصوصی سازی را قبول داریم و در واقع پروژه‌ها و طرح‌ها با دولتی بودن پیش نمی‌رود و فقط با حضور بخش خصوصی است که می‌توان باعث پیشرفت امور شد. اما تبدیل خصوصی سازی به رهاسازی به این معنی است که یک کارخانه دولتی مانند کارخانه قند دزفول را به دست عده‌ای بدون توان و تخصص داده و هیچ نظارتی هم نکنیم.

وی افزود: تعطیلی کارخانه قند دزفول باعث ضرر کشاورزان و کارگران شد، زیرا چغندر کشاورزان به فروش نرفت و زمین کشاورزی نابود شد و کارگران هم بیکار و دچار فساد شدند.

این معضلات از تبعات جنگ و بدتر از جنگ، سوء‌مدیریتی است که باعث شد این کارخانه به جای خصوصی سازی، رها‌سازی شود.

آوایی گفت: فرودگاه آبادان نیز از جمله مواردی بود که در بازسازی‌ها مورد توجه قرار نگرفت، این فرودگاه قبل از جنگ دومین فرودگاه در کشور بود، البته در چند سال اخیر این فرودگاه راه‌اندازی شد، ولی مانند دوران قبل از جنگ نشده است.

نماینده دزفول با بیان این که بندر خرمشهر قبل از جنگ باعث رونق آبادان، خرمشهر و چند استان دیگر شده بود، اظهار داشت: وجود بندر خرمشهر باعث ایجاد کار در شهر‌ها شده بود و به بیان دیگر این بندر قلب تپنده منطقه بود که وقتی در زمان جنگ آسیب دید مجبور به سرمایه‌گذاری در بندر عباس شدند و هنوز هیچ اقدامی‌صورت نگرفته و خرمشهر به معنای واقعی خرم نشده است. آوایی عامل اقتصادی دیگر در خوزستان را کشت و صنعت شهید رجایی و شهید بهشتی دانست و اظهار کرد: این مناطق بهترین زمین‌های کشاورزی را دارند، که قرار بود، صنایع جانبی و تبدیلی در کنار این زمین‌ها احداث شود تا بعد از برداشت محصول از آن استفاده بهینه گردد که جنگ باعث شد صنایع جانبی و تبدیلی در این مناطق ایجاد نشود. مقام معظم رهبری در اواخر دوران ریاست جمهوری ‌هاشمی‌رفسنجانی در سال‌های ۷۶ - ۷۵ طی سفری که به خوزستان داشتند در بازدید کامل از این استان علت بیکاری را با توجه به زمین‌های کشاورزی و آبی که دارد، جویا شدند که دلیل آن وجود زمین‌های دیم مطرح شد به طوری که کشاورز باید چشم به آسمان بدوزد تا باران بیاید و گندم رشد کند. با توجه به این امر مقام معظم رهبری دستور دادند که ۸۰۰‌هزار هکتار از زمین‌های دیم آبی شود که در آن زمان وزارتخانه‌های نیرو، جهادسازندگی، کشاورزی و رییس‌جمهور همه متعهد شدند که این پروژه ر ا دنبال کنند. اگر این اتفاق می‌افتاد، در مقابل آبی شدن هر هکتار سه نفر یعنی دو‌میلیون و ۴۰۰‌هزار نفر مشغول به کار می شدند و علاوه بر این می‌توانستیم بیرون از استان هم نیروی کار دعوت کنیم. وی اظهار داشت: متاسفانه این پروژه در دولت هشتم تنها یک‌درصد پیشرفت داشت و ما از دولت نهم می‌خواهیم که طرح مقام معظم رهبری را که کاملا کارشناسی شده است، فعال کند. آوایی درباره تخصیص اعتبارات به این مناطق بیان کرد: در این زمینه اقداماتی صورت گرفته، ولی ما معتقدیم باید یک سهم به دلیل عدم توسعه یافتگی برای استان‌هایی که در جنگ آسیب دیده‌ا‌ند علاوه بر سهمیه‌ای که مانند بقیه استان‌ها اختصاص می‌دهند، ایجاد کنند در واقع انتقاد ما به سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی و دولت این است که آنها آسیب‌های دوران جنگ را لحاظ نمی‌کنند و به دلیل بسته شدن پرونده بازسازی در زمان جنگ، به گونه‌ای عمل می‌شود که انگار در این استان‌ها هیچ اتفاقی نیفتاده است.