بنیاد و اساس سرزمین ایران با همه اجزا و زیرمجموعه‌هایش و تاریخ تمدن و فرهنگ آن حتما از هر سلیقه و تمایل سیاسی برتر است و حفظ و توسعه و آبادانی آن بر هر چیز دیگر ارجحیت دارد. سرافرازی، سربلندی و آبادانی ایران یک آرمان صرف نیست و نمی‌تواند در فضای مجازی رخ دهد و باید ما به ازایی داشته باشد. عینیت بخشیدن به آرمان توسعه ایران در گرو این است که با واقعیت‌های جهانی سازگاری اصولی و تعامل منطقی برقرار شود. به این معنی که باید دید، دنیای امروز به کدام سمت می‌رود و باید روندهای آن را شناخت و در همان مسیر اما با حفظ اصول حرکت کرد. حرکت جهان در عرصه مناسبات میان اقشار مختلف جامعه و تعامل آنها با نهاد دولت اکنون به کدام سو می‌رود؟ این یک پرسش کلی و بنیادی است و پیش از پاسخ دادن به آن هر تصمیمی در هر سطح می‌تواند روزگار را مبهم کند. اکنون سازگار کردن منافع کارگران، کارفرمایان و نهاد دولت یک ضرورت اجتناب‌ناپذیر شده است و جامعه ایرانی نمی‌تواند بر خلاف آن حرکت کند. سه‌جانبه‌گرایی یک حرکت دلخواه و تشریفاتی و زاید نیست که یک دولت آن را انجام دهد و یک دولت آن را نادیده گیرد.

در دهه گذشته سه‌جانبه‌گرایی از جانب نهاد دولت تقویت می‌شد و نهادهای کارگری شاید کمتر به آن علاقه‌مند بودند و نهادهای کارفرمایی نیز اصولا فاقد توان کافی برای تاثیرگذاری بودند. اکنون نهادهای کارگری به ویژه نهادهایی که به نوعی استقلال رای و عمل در مقابل نهادهایی قدیمی‌تر کارگری دست یافته‌اند، بر ضرورت سه‌جانبه‌گرایی تاکید دارند و اعتقاد دارند نهاد دولت نباید از این چارچوب خارج شود. نهاد دولت توجه دارد عدول از سه‌جانبه‌گرایی تحت هر عنوان و یا هر دلیلی می‌تواند فاصله گرفتن از قاعده‌های سازمان بین‌المللی کار تلقی شود. اکنون که نهادهای کارگری تمایل به سه‌جانبه‌گرایی پیدا کرده و نهادهای کارفرمایی نیز ‌بهتر است این روند را تقویت کند.

گروه تشکل‌ها