گروه تاریخ اقتصاد- تا نیمه دوم قرن پانزدهم میلادی اقیانوس اطلس سدی در مقابل سیاحان بود؛ اما در این زمان، معبری برای سفرهای جدید شد. در قرن پانزدهم با ساخت کشتی‏های پیشرفته و قطب‏نما امکان دریانوردی فراهم شد.
پرتغالی‏ها اولین ملتی بودند که از این تحولات جدید استفاده کردند. از این رو، اکتشاف‌کنندگان پرتغالی با عبور از دماغه امیدنیک به اقیانوس هند و خلیج‌فارس رسیدند. مهم‏ترین هدف آنان تسلط بر تجارت شرق و مسیرهای بازرگانی (راه ادویه) و به‏دست آوردن محصولات شرق و برقراری روابط تجاری مستقیم (قبلا از طریق دولت شهرهای ایتالیا کالاهای شرق را به دست می‏آوردند) با آن بود.
اینگونه بود که سواحل اقیانوس اطلس اهمیت فراوانی یافت و مرکز ورود کالاهای شرق، به‏ویژه ادویه از هند شرقی شد. در واقع با گشایش راه اقیانوس اطلس، عصر اکتشافات جغرافیایی آغاز شد و توسعه روابط غرب و شرق و افزایش آمد و شد در این دوران، موجب مسافرت‏های گوناگون به شرق و ایران شد.بخش‏های گوناگونی در اروپا از اکتشافات حمایت کردند و تشویق‌کننده حرکت بودند، بنابراین اکتشاف‌کنندگان و سیاحان از طبقات مختلف بودند: بازرگانان برای دستیابی به شهرها و بازارهای جدید پیش‏قدم شدند؛ کلیسای پروتستان و حتی کاتولیک حمایت
کردند و درصدد فرستادن مبلغ به سرزمین‏های دست‏نخورده غرب و شرق بودند؛ جاه‏طلبی‏های دولت‏های جدید اروپا (تلاش برای به‏دست آوردن مستعمره)؛ تشویق طبقه متوسط برای رسیدن به ثروت و مکنت طبقه اشراف؛ کنجکاوی اروپاییان درباره خاورزمین، به‏ویژه مطالب تحریک‏آمیز مارکوپولو درباره خاور دور و علاقه به کسب اطلاعات درباره مناطق و اقوام گوناگون بعد از رنسانس. از این رو، از همه این طبقات گوناگون در میان سیاحان عصر صفوی می‏بینیم.
منابع:
پالمر، ر، ر، تاریخ جهان نو، ترجمه ابوالقاسم طاهری، تهران، امیرکبیر، ۱۳۵۷.
بررسی سفرنامه‌های دوران صفویه، حمید حاجیان‏پور، استادیار گروه تاریخ دانشگاه شیراز.