سال ۱۰۰۲ (ژانویه۱۶۲۴ میلادی) را زمانی نوشته‌اند که برای نخستین بار پس از ساسانیان، یک دولت ایرانی برای رسیدن به هدف‌های خود راه دیپلماتیک به مفهوم امروز آن در جهان را در پیش گرفت. شاه عباس اول در غرب ایران با مشکل عثمانی و در جنوب با دست‌اندازی اروپاییان به خلیج فارس روبه‌رو بود که عنصر تازه‌ای در دنیای مشرق‌زمینی‌ها بودند. شاه عباس همچنین از دیدار سیاحان و سفرنامه نگاران اروپایی از ایران استقبال کرد و سدی در برابر ورود میسیون‌های مذهبی اروپایی نیز به وجود نیاورد. هدف شاه عباس از تشویق سفرنامه نگاران اروپایی به ایران این بود که دربازگشت ذهن اروپاییان را نسبت به دولت مذهبی ایران که در آن دیار شهرت سختگیری نسبت به مسیحیان یافته بود روشن سازند تا وی با فراهم شدن زمینه، برخی از دولت‌های اروپایی را برضد پاره‌ای دیگر تحریک کند و با خود متحد سازد تا منطقه خلیج فارس از نظامیان اروپایی و ناوهای توپدار آنها پاک شود. به علاوه، شاه عباس تلاش داشت که به اروپاییان ثابت کند که عثمانی برای آنها خطر است، نه ایران که رسالتی جز گرد آوردن همه ایرانیان در زیر یک پرچم ندارد.

نقدعلی بیگ و موسی بیگ از جمله سفیران شاه عباس بودند که در سال ۱۶۲۴ به اروپا فرستاده شدند. سال‌ها پیش از این، حسینعلی بیگ بیات از جانب شاه عباس به اروپا فرستاده شده بود. دولت‌های اسپانیا و پرتغال پس از شکست نظامی پرتغالی‌ها، چون یارای ایستادگی نظامی در برابر شاه عباس را در خود نمی‌دیدند در جریان مذاکره بافرستادگان شاه عباس، فرصت را غنیمت شمرده و در برابر دریافت اجازه صید صدف در آب‌های بحرین از همه دعاوی خود در خلیج‌فارس دست کشیدند، اما موسی بیگ موفق نشد که در سال ۱۶۲۵ میلادی پارلمان هلند را به قبول شرایط مشابهی راضی کند.

دولت هلند پیشنهاد موسی بیگ را پذیرفته بود، ولی اجرای آن را موکول به تصویب پارلمان کرده بود که پس از رد آن از سوی پارلمان، موسی بیگ آن را نوعی بازی و کلک اروپایی عنوان داد (ولی دولت‌های دوران قاجارها از این تجربه موسی بیگ درس نگرفتند).

سال ۱۲۹۱: صمد خان شجاع الدوله وارد تبریز شد و زیر حمایت روس‌ها امور حکومتی را در دست گرفت.

سال ۱۲۹۳: سپاه عثمانی به خاک ایران تجاوز کرد.

سال ۱۳۱۳: کنسولگری‌های افتخاری ایران در ممالک خارجه ملغی شد.

سال ۱۳۲۱: نمایندگان مختار ۲۶ کشور جهان پیمان اتحاد علیه دولت‌های محور امضا کردند. این پیمان بعدا به‌نام (اعلامیه ملل متحد) معروف شد.

۱۳۳۰‌: دکتر علی اکبر سیاسی مجددا رییس دانشگاه تهران شد.

۱۳۳۴: دکتر مرتضی یزدی که به دلیل فعالیت در حزب توده در دادگاه‌های بدوی و تجدیدنظر به اعدام محکوم شده بود، مشمول عفو شد و محکومیت او به ابد تقلیل یافت.

سال ۱۳۳۷: لایحه ایجاد سدلار و سدلتیان در مجلس شورای ملی تصویب شد.

۱۳۵۰: عراق حوزه علمیه نجف را تعطیل کرد و عده‌ای از علما از جمله آیات عظام حاج سید محمد شاهرودی فیروزآبادی و محمد کلباسی را به ایران فرستادند.

سال ۱۳۵۵: عباس آرام وزیر اسبق امور خارجه، سناتور انتصابی شد.

سال ۱۳۵۶: کارتر و همراهان پس از ۱۷ ساعت توقف در ایران، تهران را ترک کردند و محمد رضا پهلوی نیز در این خصوص اعلام کرد که از گفت‌وگو با کارتر راضی هستم.

سال ۱۳۵۷: امام خمینی (ره) به مناسبت روی کار آمدن بختیار فرمودند: آمریکا که سقوط شاه را فهمیده و آن را قطعی می‌داند، اینک راه‌های تازه‌ای پیش گرفته. این دولت (بختیار) مشروعیت ندارد و پیش ملت ایران به جایی نمی‌رسد. مردمی که در مقابل دولت نظامی و حکومت نظامی ایستادند در مقابل دولتی نیز که وعده‌هایش همان وعده‌های دولت سابق است، ایستادگی خواهد کرد.

سال ۱۳۵۷: اعلام شد اعضای کنفرانس اوپک از امروز بهای نفت را ده درصد افزایش داده‌اند.

سال ۱۳۵۷: با استعفای رسمی ارتشبد ازهاری از ریاست دولت، وزرا از حضور در وزارتخانه‌ها خودداری کردند و معاونین وزارتخانه امور جاری را در دست گرفتند.

سال ۱۳۵۷: سایرونس ونس، وزیر امور خارجه آمریکا گفت: دولت آمریکا از نیروهای مسلح ایران خواسته است تا از دولت غیر نظامی جدید حمایت کند و از دست زدن به یک کودتای نظامی که گفته می‌شود راهی برای حل مسائل ایران است، پرهیز شود.

سال ۱۳۵۷: به مناسبت شب هفت کامران نجات‌الهی مردم تهران در بهشت زهرا اجتماع خشمگینی برپا ساختند و در آن اجتماع شاه و بختیار را به شدت مورد اهانت قرار دادند.