انفجار بمب‌های اتمی آمریکا در ژاپن

عکس:انفجار بمب اتمی آمریکا در ژاپن

ایالات‌متحده آمریکا، اگرچه در مقایسه با کشورهایی مثل ایران، چین و هند در آسیا و مصر در آفریقا و حتی انگلستان در اروپا سابقه تاریخی کمتری دارد، اما رویدادهای پیرامون این کشور و حوادثی که رهبران آمریکایی در دنیا ایجاد کرده‌اند سرنوشت‌ساز و از شگفتی‌های تاریخی است. اقتصاد این کشور پس از جنگ دوم جهانی موتور توسعه بود؛ اما منتقدان آمریکا می‌گویند این اقتصاد از زاد و رشد صنایع نظامی پدیدار شد و اوج نظامی‌گری این کشور در مقابله با ژاپن بود که بمب اتمی بر سر مردم ریخت.آخرین بخش از آمریکای قرن بیستم موضوع یادشده را بررسی کرده است.

از ۱۷‌ژوئیه تا دوم اوت ۱۹۴۵ سران دولت‌های ‌ایالات متحده آمریکا، انگلیس و اتحاد جماهیر شوروی جهت گفت‌وگو درباره عملیات نظامی‌علیه ژاپن، سازش‌های مربوط به اروپا و اتخاذ سیاستی برای آینده آلمان در پوتسدام، از حومه‌های شهر برلین، با یکدیگر ملاقات کردند. شاید با دیدن نشانه‌های پایان جنگ و پایان هم پیمانی‌این کشورها، آنها در مورد توافق بر سر مسائل اصولی یا مسائل عملی درباره‌ اشغال نظامی ‌مشکل نداشتند، ولی نتوانستند در مورد بسیاری از مسائل محسوس و قابل لمس، از جمله غرامت جنگی، به تفاهم برسند.

یک روز پیش از آغاز کنفرانس پوتسدام، دانشمندان هسته‌ای ‌ایالات متحده که روی پروژه سری منهتن کار می‌کردند یک بمب اتم در نزدیکی آلاموگوردو، نیومکزیکو، منفجر کردند. ‌این آزمایش حاصل سه سال پژوهش سخت و مداوم محققین در آزمایشگاه‌های سرتاسر کشور بود. بیانیه پوتسدام، صادر شده در ۲۶‌ژوئیه توسط‌ ایالات متحده و انگلیس، تعهد می‌کرد که در صورت تسلیم، ژاپن نه ویران و نه به اسارت گرفته خواهد شد، ولی اگر ژاپن به جنگ ادامه می‌داد، با «انهدام بیدرنگ و کامل» مواجه می‌شد. رییس جمهور ترومن، با حساب ‌اینکه می‌تواند از یک بمب اتم جهت حصول سریع‌تر تسلیم ژاپن و تلفات کمتر در مقایسه با حمله به قلمرو ‌این کشور استفاده کرد، دستور داد که در صورت تسلیم نشدن ژاپن تا تاریخ ۳ اوت از‌ این بمب استفاده شود.

کمیسیونی از مقامات نظامی‌و سیاسی و دانشمندان ‌ایالات‌متحده انتخاب اهداف ‌این سلاح جدید را بررسی کردند. وزیر جنگ، هنری ال. استیمسون، با موفقیت استدلال کرد که توکیو، پایتخت باستانی ژاپن و مکانی مملو از گنجینه‌های ملی و مذهبی، از فهرست اهداف احتمالی خارج شود. هیروشیما، مرکز صنایع جنگی و عملیات نظامی، به عنوان اولین هدف تعیین شد.

در روز ۶ اوت، یک جنگنده آمریکایی، انولا گی، یک بمب اتم روی شهر هیروشیما انداخت. در روز ۹ اوت، بمب دوم انداخته شد، ‌این بار بر روی شهر ناکازاکی.‌ این بمب‌ها قسمت‌های اعظم هر دو شهر را ویران کردند و تلفات بسیار سنگینی به جا گذاشتند. در روز ۸ اوت، اتحاد جماهیر شوروی علیه ژاپن اعلام جنگ کرد و به نیروهای ژاپن در منچوری حمله کرد. در ۱۴‌اوت، ژاپن با شرایطی که در بیانیه پوتسدام عنوان شده بود موافقت کرد. در ۲ سپتامبر ۱۹۴۵، ژاپن رسما تسلیم شد. درک همه عواقب خارق‌العاده ویرانگر سلاح‌های هسته‌ای بعدها تشخیص داده می‌شد.

ظرف یک ماه، در ۲۴‌اکتبر، به دنبال نشست نمایندگان ۵۰‌کشور در سانفرانسیسکو، کالیفرنیا، سازمان ملل به وجود آمد. اساسنامه‌ای که تهیه کردند، طرح کلی یک سازمان جهانی بود که در آن امکان بحث و تبادل نظر به شکل مسالمت آمیز بر سر اختلافات بین‌المللی و اهداف مشترک علیه فقر و بیماری وجود داشت. سنای آمریکا، بر خلاف رای مخالف با عضویت‌ایالات متحده در لیگ کشورها پس از جنگ جهانی اول، به سرعت منشور سازمان ملل را با ۸۹رای موافق در مقابل ۲‌رای مخالف تصویب کرد.‌این اقدام پایان بخش روحیه انزواطلبی به عنوان عاملی مسلط در سیاست خارجی آمریکا بود.

در نوامبر ۱۹۴۵، در شهر نورنبرگ آلمان، محاکمه‌های ۲۲ فرمانده ارشد نازی به عنوان مجرمین جنگی، پیش‌بینی شده در بیانیه پوتسدام، انجام شد. در مقابل گروهی از قضات برجسته از انگلیس، فرانسه، اتحاد جماهیر شوروی و ‌ایالات متحده، فرماندهان نازی نه تنها به اتهام طراحی و اجرای یک تهاجم نظامی، بلکه به اتهام نقض قوانین جنگی و بشردوستانه در کشتارنژادی سیستماتیک، معروف به ‌هالوکاست، یهودی‌های اروپا و مردم دیگر محاکمه شدند.‌این محاکمه‌ها بیش از ۱۰‌ماه به طول انجامیدند. بیست و دو مدافع مجرم شناخته شدند و ۱۲‌تن از آنان به مرگ محکوم شدند. دادگاه‌های مشابهی نیز علیه فرماندهان نظامی‌ژاپن برگزار شد.

عکس:کودک به‌جامانده از انفجار بمب اتمی