بنیادها مثل آب خوردن پول می‌دادند

تامین مالی فعالیت‌های شورا، تصویر حاکمیت سرمایه‌داری را که با تشریح ترکیب رهبریت شورا مشخص شده است، مورد تایید قرار می‌دهد. بخش عمده منابع مالی شورا، از طریق کانال‌های مختلف اعضای طبقه حاکمه درون شورا تامین می‌شود. این منابع عمده مشتمل بر حق عضویت‌ها، کمک‌های اعضاء، بنیادها و شرکت‌ها، درآمد سرمایه‌گذاری‌ها و نیز حق اشتراک مجله فارن افرز بوده‌اند. تنها حق اشتراک‌های مجله هستند که می‌توانند به‌عنوان کمک‌های خارجی وسیع به شورا قلمداد شوند.

از آغاز فعالیت شورا، حق عضویت‌ها و کمک‌های مالی اعضا، یکی از منابع درآمد قابل ملاحظه برای شورا بوده‌اند. این اقلام در سال‌های اولیه نیمی از درآمد شورا را تامین می‌کردند و سپس به موازات گسترش چشمگیر بودجه شورا، در سال‌های ۱۹۴۰ به یک سوم و در خلال سال‌های ۱۹۵۷ تا ۱۹۷۲ به ۱۸درصد کل درآمد شورا تقلیل یافتند. در بدو تشکیل شورا، حق عضویت برای اعضای دائمی ۱۰۰ دلار بود. تا سال ۱۹۷۲، حق عضویت اعضای دائم به ۴۲۵دلار در سال رسیده بود، لیکن،‌ امتیازات ویژه‌ای برای اعضای آکادمیک، مقامات دولتی، روزنامه‌نگاران و افراد زیر سی‌و‌پنج سال وجود داشت. از آنجا که اعضای آکادمیک، مقامات دولتی، روزنامه‌نگاران و افراد زیر سی‌وپنج سال وجود داشت. از آنجا که اعضای شورا در این موارد استثنایی، تنها اقلیتی را تشکیل می‌دادند، طبعا آن عده که قادر به پرداخت حق عضویت‌های کامل خود بودند، بیشترین سهم این بخش از درآمد شورا را تامین می‌کردند.

بسیاری از اعضای شورا قادر بودند که علاوه بر حق عضویت خود، کمک‌های قابل توجهی نیز به برنامه‌های شورا بنمایند. سرمایه تضمینی اولیه صدو‌بیست‌و‌پنج‌هزار دلاری مجله فارن افرز نمونه‌ای از این کمک‌ها بود. این مبلغ به آسانی توسط اعضای شورا و تقاضاهایی از هزارتن از «ثروتمندترین آمریکاییان» تامین شد. هاواردهاینز، عضو شورا از پیتربورگ، بیست‌و‌پنج‌هزار دلار از کل سرمایه مزبور را تامین نمود و قبل از آن که مابقی پول جمع‌آوری شود، اوتوکان، یکی از مدیران شورا، تعهد کرد تا هر میزان از بیست‌و‌پنج‌هزار دلار سال اول را که از منابع دیگر فراهم نشود، تامین نماید.

در دیگر مقاطع حساس گسترش کارش شورا نیز، چنین سخاوتی از جانب اعضای شورا وجود داشت. الیهوروت،‌ رییس کل افتخاری شورا در خلال سال‌های دهه ۲۰ و ۳۰، هدیه بیست‌و‌پنج‌هزار دلاری‌ای را که از موسسه وودروویلسون گرفته بود برای تامین مخارج مجله فارن افرز، اعطا کرد. به هنگامی که شورا در سال ۱۹۲۹ قصد آن کرد تا ساختمانی مستقل برای خود تهیه نماید، پل واربورگ، یکی از مدیران شورا، ۰۰۰/۲۵دلار و جان راکفلر دوم، مبلغی بیش از این رقم، به این کار اختصاص دادند. ساختمان جدید وسیع‌تری که شورا به آن نقل‌مکان کرد، اهدایی خانم هارولدپرات بود که ثروت‌ همسرش از کمپانی استاندارد اویل سرچشمه می‌گرفت. جان راکفلردوم برای تامین هزینه نگهداری ساختمان، ۰۰۰/۱۵۰دلار کمک کرد و معادل همین رقم نیز از میان دیگر اعضای شورا جمع‌آوری گردید.

اعضا در دوره پس از جنگ نیز به کمک‌های مالی گسترده خود به شورا ادامه دادند. در سال ۱۹۴۷، آنها از میان خود یک مبلغ ۰۰۰/۲۲۵دلاری به مناسبت بیست‌و‌پنجمین سال تاسیس شورا جمع‌آوری کردند. در سال ۱۹۵۵، فرانک آلتشول، نایب‌رییس کل شورا،، ۰۰۰/۲۰۰دلار به شعبه جدید در هارولدپرات‌هاوس کمک کرد. توماس لامونت، ارثیه‌ای به مبلغ ۰۰۰/۱۰۰دلار برای شورا به جای گذاشت و کسری بودجه فارن افرز که به مرور زمان ظاهر می‌شد، به وسیله برخی از اعضای شورا، از جمله مدیران آن، آلتشول، جورج او.می، دیویدراکفلر و راسل لفینگول تامین می‌شد.در سال‌های ۶۰،‌ به منظور تامین بخش عمده درآمد آتی، شورا از طریق سرمایه‌گذاری‌ها، تلاشی در جهت گردآوری سرمایه‌ای برای این کار به عمل آمد- مقرر بود که شورا خود تبدیل به یک سرمایه‌گذار شود. دیوید راکفلر در سال ۱۹۶۴،‌ ۰۰۰/۵۰۰دلار، و خانم هربرت لهمان، به یادبود همسرش، ۰۰۰/۵۰دلار به این صندوق کمک کرده، و هشت تن از کارمندان دائمی، پرداخت ۷۵۰/۱۰۲دلار را تعهد کردند. در سال ۱۹۶۶ در مجموع ۵میلیون دلار سرمایه برای این صندوق به سرعت جمع‌آوری گردید، که پس از آن مبلغ یک‌میلیون دلار کمک از جانب فرزندان توماس واتسون از ای‌بی‌ام به آن افزوده شد. در جامعه آمریکا، تامین مالی یک سازمان از طریق تقاضا از ثروتمندان، چندان غیرطبیعی نیست. آنچه که در مورد شورا درخور توجه می‌باشد، این است که ثروتمندانی که از آنها درخواست کمک مالی می‌شود خود از اعضا و رهبران شورا، از جمله سازمان‌دهندگان جمع‌آوری همین سرمایه‌ها بودند. متوسل شدن به این افراد اساسا به خاطر اتکای به خود است؛ بگذار تا سازمان خود را حمایت کنیم. اما اعضای شورا از نظر تامین هزینه‌ها به جیب‌های شخصی خود محدود نمی‌شوند. آنها در منصب‌های مختلف به عنوان امنای بنیادها یا مدیران اجرایی شرکت‌ها درخواست‌ها را به خود ارجاع می‌دهند. به موازات افزایش نیازهای شورا و گسترش برنامه‌های آن در سال‌های ۴۰ و به ویژه پس از سال‌ ۱۹۵۳ درخواست‌های بیشتری به این منابع ارجاع گردید.

بنیادها در اواخر سال‌های دهه ۱۹۳۰، کمک‌های قابل توجهی را به شورا آغاز کردند. قبل از این تاریخ، متوسط کمک بنیادها به حدود ۰۰۰/۲۰دلار در سال محدود می‌شد. از سال ۱۹۳۶ تا ۱۹۴۶،‌این حد متوسط به ۰۰۰/۹۰دلار در سال افزایش یافت. بنیادهایی که در بدو امر در این کار مشارکت داشتند، عبارت از بنیاد راکفلر و شرکت کارنگی از نیویورک بودند. هر دوی این موسسات از همان آغاز آن چنان در ارتباط نزدیک با شورا قرار داشتند که رجوع به آنها برای کمک مالی را به سختی می‌توان به مثابه رجوع به منابع «خارجی» قلمداد کرد. شرکت کارنگی بنا بر توصیه الیهوروت، که تا زمان مرگش به سال ۱۹۳۷ در هیات امنای آن فعالیت داشت، تشکیل شد پس از او پسرش که یکی از اعضای شورا بود، بر جای وی نشست.