در سال‌های پیش از انقلاب اسلامی، شاه و دیوانسالاران تصور می‌کردند با استفاده از درآمدهای نفت و بدون توجه به تدریجی بودن مراحل توسعه، می‌توانند به سطح کشورهای صنعتی برسند.

آنها برای تدوین برنامه ششم نیازمند اطلاع دقیق از آمار شاغلان، بیکاران، توزیع شاغلان در فعالیت‌های صنعتی و روند تغییرات آنها و شاخص بار معیشت بودند. ارقام جدول یاد شده وضعیت ایران در آستانه انقلاب اسلامی را نشان می‌دهد. همان طور که ارقام جداول نشان می‌دهد، سهم صنعت از کل اشتغال (جدول ۸-۷) از ۵/۱۹درصد در سال ۱۳۳۵ به ۲۶درصد در سال ۱۳۵۱ رسیده که رشد مناسبی را نشان می‌دهد. این آمار نشان می‌دهدکه ایران در حد کشورهای نیمه‌صنعتی قرار گرفته است. برای این منظور تحول توزیع نیروی کار در ایران با کشورهای دیگر دنیا مورد مقایسه قرار گرفته است. جدول شماره ۹-۷ توزیع نیروی انسانی را در بخش‌های عمده فعالیت اقتصادی در ایران و بعضی از کشورها نشان می‌دهد.
4-7 توزیع شاغلان در فعالیت‌های عمده اقتصادی
جدول شماره ۱۰-۷ توزیع نسبی شاغلین را در فعالیت‌های عمده اقتصادی در سال‌های ۱۳۴۵، ۱۳۴۹ و ۱۳۵۱ بر حسب مناطق شهری و روستایی نشان می‌دهد. فعالیت‌های عمده اقتصادی را به ۹ گروه که عبارتند از ۱- کشاورزی جنگلبانی و شکار ماهیگیری ۲- استخراج و معدن و سنگ ۳- تولیدات صنعتی ۴- ساختمان ۵- آب و برق و گاز و خدمات بهداشتی ۶- بازرگانی بانک و بیمه ۷- حمل و نقل و انبارداری و ارتباطات ۸- خدمات و ۹- فعالیت‌هایی که به طور کافی شرح داده نشده، تقسیم کرده‌اند. از میان این گروه‌ها سهم شاغلین در گروه‌های ۱، ۳، ۸، ۶ و ۴ بیشتر از سایر گروه‌ها می‌باشد، یعنی سهم ناچیزی از شاغلین در مشاغلی چون استخراج و معدن، برق و آب و خدمات بهداشتی و یا حمل و نقل سرگرم کار هستند. طی سال‌های ۱۳۴۵، ۱۳۴۹ بالغ‌بر ۴۳درصد از شاغلان در مشاغل مربوط به استخراج و تولید و ۳/۱۴درصد در مشاغل فروش و ۱/۱۳درصد در قسمت خدمات به کار اشتغال داشتند و سهم سایر گروه‌ها در مقایسه با سه گروه فوق‌الذکر ناچیز می‌باشد. در سال‌های ۲۵۲۹ و ۲۵۳۱ بر نسبت شاغلان در اکثر گروه‌ها نسبت به سال ۲۵۲۵ اضافه شده است که علت این امر کاهش یافتن نسبت شاغلان در مشاغل طبقه‌بندی نشده می‌باشد. فقط در سال ۲۵۳۱، ۷/۰ درصد از سهم شاغلان در قسمت خدمات نسبت به سال ۲۵۲۹ کاهش یافته است.