روایت دیگر
آبشار نیاگارا به روایت مجله «کاوه»
یکی از چیزهای تماشایی دنیا آبشار نیاگارا است که مهم‌ترین آبشارهای دنیا می‌باشد. آبشار نیاگارا واقع است در آمریکای شمالی در بین خاک کانادا و مملکت ایالات متحده تقریبا در هشتاد فرسخی در مغرب نیویورک. در حوالی آنجایی که این آبشار واقع شده سرحد بین کانادا و ایالات متحده را یک عده دریاچه تشکیل می‌دهد که مهم‌ترین آنها پنج عدد است و آب آنها از یکی در دیگری ریخته و بالاخره در دریا می‌افتد. وقتی که آب دریاچه چهارم که موسوم است به دریاچه اری (یعنی دریاچه آلوبالو) می‌خواهد به دریاچه آخری که موسوم است به دریاچه اونتاریو بیفتد در بین راه به یک کوهی برمی خورد و همانجا است که آبشار نیاگارا به وجود می‌آید.آبشار مزبور چون در همان محل سرازیر شدنش از کوه باید از دو طرف یک جزیره سنگی کوچکی (جزیره بز) بگذرد لهذا به دو قسمت می‌شود یکی کوچک و غیر مهم که در ساحل ممالک متحده است و دیگری عظیم و مهیب که در ساحل کانادا است و آبشار نیاگارا در حقیقت عبارت از همان می‌باشد. این آبشار که به مناسبت شکل دایره مانند خود موسوم به آبشار «نعل اسب» شده قریب هزار ذرع عرض و تقریبا ۵۰ ذرع ارتفاع دارد و بیشتر اسباب عظمت آن مقدار هنگفت آبی است که از آن سرازیر می‌شود که بنا به حساب‌هایی که کرده‌اند در هر دقیقه، ۴۲۵ هزار مترمکعب است. قوت این آبشار را نیز حساب کرده‌اند که معادل با قوت ۱۷ میلیون اسب است و مقصود از قوت یک اسب در علم مکانیک آن مقدار قوتی است که در یک ثانیه ۷۵ کیلوگرم (۲۵ من تبریز و ۸ سیر) را به ارتفاع یک متر بتواند بلند کند، ولی بدبختانه این همه قوه که در حقیقت سرمایه هنگفتی است به در می رود و فقط یک قسمت خیلی ناقابلی از آنکه به دویست هزار اسب هم نمی‌رسد، یعنی کمتر از یک قسمت از هشتاد و پنج قسمت آن منبع قوه بیشتر به مصرف نمی‌رسد.
ولی از آنجایی که این آبشار مدام سنگ مجرای خود را در همان محل سرازیر شدن خود می ساید و حساب کرده‌اند که در هر سال ۸۲ سانتی‌متر از سنگ سائیده می‌شود، لهذا گمان می‌رود که در چهل هزار سال دیگر دهنه آبشار برسد به دهنه دریاچه اری و آبشار به کلی از میان برود و از روی همین حساب هم معلوم نموده‌اند که شصت قرن می‌گذرد که این آبشار بنای ساییدن بدنه کوهی را که حالا هم دیده می‌شود گذاشته است و مدام آن را ساییده و خود را عقب کشیده تا به آنجایی رسیده که امروز هست و باز پیداست که از آنجا هم متصل خود را عقب‌تر می‌کشد.
منبع: مجله کاوه ، فروردین ماه ۱۲۸۹
ارسال نظر