در دهه ۱۹۶۰ با اینکه تکنولوژی اکتشاف نفت راهی طولانی را طی کرده بود، اما هنوز علمی بود که به زمان زیاد نیاز داشت و از طرفی نمی‌توانست جوابی قطعی به جویندگان نفت بدهد.

مالتا از نظر ذخایر نفتی امیدبخش به نظر می‌آمد، اما دریغ از یک قطره که آنجا پیدا شود. استرالیا.... خیلی کم. گینه‌ نو خوب بود؟.... نه. جست‌و‌جوها در ابوظبی، نیجریه و لیبی موفقیت‌آمیزتر بود.

شرکت آنگلو- ایرانین که اکنون دیگر BP شده بود، برای مدت پنجاه سال خاک بریتانیا را برای نفت جست‌و‌جو کرد، اما هیچ کشف بزرگی در آنجا رخ نداد.

در سال ۱۹۶۴ شانس با بعضی از کشورها یار شد. سازمان ملل متحد میزان تسلط کشورها را بر آب‌های آزاد پیرامونی گسترش داد. یک سال بعد از آن شرکت BP در کانال انگلیس گاز طبیعی کشف کرد. میزان این گاز به قدری بود که می‌توانست انرژی یک شهر متوسط را تامین کند.

اما لقمه‌ای بسیار چرب‌تر در آلاسکا انتظار آنان را می‌کشید، همان جایی که در سال ۱۹۶۸ پس از یک دهه حفاری چاه‌های خشک در منطقه‌ «نورث اسلوپ»، BP در آستانه‌ دست کشیدن از جست‌و‌جو بود. ابزارآلات حفاری بسته‌بندی شده و منتظر بارگیری در کشتی‌ها بودند که یکی از کنسرسیوم‌های رقیب قیمتی غیر معقول و بسیار بالا را برای خرید بخشی از زمین‌های شرکت BP در آلاسکا پیشنهاد داد. این بخش در نزدیکی مرز منطقه‌ «پراد هول بی» بود.

شرکت‌های تشکیل دهنده‌ کنسرسیوم مذکور یعنی «آتلانتیک ریچ فیلد» مشهور به (ARCO) و «هامبل اویل» مشهور به (Exxon) به هیچ کس نگفته بودند، اما آنها در جریان حفاری آخرین شانس خود در مرکز منطقه‌ «پراد هول بی» به نفت رسیده بودند.

شرکت BP نسبت به قیمت بالای پیشنهادی مشکوک شده بود و بو برد که حتما باید در آن منطقه خبرهایی باشد. بنابراین دکل‌های بسته‌بندی شده و آماده‌ حمل را دوباره باز کردند و به جست و جوی خود در منطقه ادامه دادند تا اینکه در سال ۱۹۶۹ در بزرگ‌ترین مخزن نفتی کشف شده در قاره آمریکای شمالی سهیم شدند و در زمین‌های خود به نفت رسیدند.

اما باز هم به انگلستان برگردیم. اکتشافات ساحلی کم‌کم از کانال انگلیس به درون دریای شمال کشیده شد.

با وجود اینکه خیلی‌ها معتقد بودند که شرکت BP خواهد توانست در آنجا نفت پیدا کند، «سر اریک دریک»، مدیر عامل شرکت در برابر سوال خبرگزاری رویترز با غرور خاصی شانه‌هایش را بالا انداخت و با لحنی عاقل اندر سفیه گفت: در آنجا هیچ نفتی پیدا نمی‌شود.

شش ماه بعد گروه اکتشافی در آنجا یکی از بزرگترین کشف‌های خود یعنی مخزن «فورتیس» را پیدا کردند که می‌توانست روزانه ۴۰۰‌هزار بشکه نفت خام تولید کند.