در سال ۱۳۱۶ در حفاری مشترک ایران و موسسه شرق‌شناسی دانشگاه شیکاگو در تخت‌‌جمشید اموال فرهنگی تاریخی ارزشمندی به دست آمد که طبق قانون مصوب سال ۱۳۰۹ اموال به دست آمده از کاوش‌های باستان‌شناسی، بین ایران و دانشگاه شیکاگو تقسیم شد. الواح هخامنشی بخشی از این اموال بود که سهم دولت ایران شد و برای مدت سه سال به منظور انجام پژوهش‌های گسترده به موسسه شرق‌شناسی شیکاگو به امانت داده شد. این الواح که گل‌نوشته‌های عصر هخامنشی با خطوط میخی و عیلامی بود نیاز به خوانده شدن توسط خط‌شناسان و کارشناسان موسسه شرق‌شناسی شیکاگو داشت. ۸ هزار و ۲۹ لوح سالم و شکسته که خطوط منقوش آن قابل خواندن بود به موسسه شرق‌شناسی امانت داده شد، ۱۰ هزار و ۸۰۰ قطعه نیز شکسته و غیرقابل خواندن بود. در مجموع به طور تخمینی ۱۵ تا ۲۰ هزار لوح سالم و شکسته وجود دارد که ۷۵۰۰ تا ۱۰ هزار لوح کامل و بین ۱۰ تا ۱۲ هزار قطعه شکسته و خرد است.

موسسه شرق‌شناسی شیکاگو در سال ۱۳۲۷ تعداد ۱۷۹ لوح را به ایران پس داد و در سال ۱۳۵۰ نیز ۳۷ هزار و ۷۴ خرده الواح را مسترد کرد. مطالعات موسسه شیکاگو تا پس از سال ۱۳۵۰ نیز ادامه داشت و در سال ۱۳۸۳ نیز ۳۰۰ لوح دیگر را به موزه ملی ایران ارسال کردند. موسسه شرق‌شناسی شیکاگو وعده داده بود باقی‌مانده الواح را نیز در نوبت‌های بعدی پس از پایان مطالعات پس می‌دهد؛ اما تا به حال این اتفاق نیفتاده و موسسه مذکور از استرداد الواح هخامنشی خودداری کرده است.