دنیای اقتصاد - ویلیام نیسکانن، پژوهشگر اقتصاد سیاسی که جامع‌ترین تحقیقات را در مورد رابطه بین بوروکرات‌ها و سیاستمداران در دهه ۱۹۷۰ میلادی انجام داد، به تازگی در مقاله‌ای نوشته است که هر زمان حداقل یکی از دو مجلسین نمایندگان و سنا در اختیار جناح مخالف ریاست‌جمهوری‌ بوده است، دولت مرکزی بهتر کار کرده (یا درست‌تر اینکه بگوییم بدی‌هایش کمتر بوده است). براساس این پژوهش، آمریکا بیشترین رونق اقتصادی را در زمانی‌هایی داشته که شتاب و زیاده‌روی مهار شده است. بهتر است دولت‌ها یک‌دست‌ نباشند

این خبری بد برای کسانی است که هوادار سرسخت یک حزب هستند. ویلیام نیسکانن پژوهشگر اقتصاد سیاسی که جامع‌ترین تحقیقات را در مورد رابطه بین بوروکرات‌ها و سیاستمداران در دهه ۱۹۷۰ میلادی انجام داد به تازگی در نشریه واشنگتن مانتلی مقاله‌ای نوشته و مدعی شده است که هر زمان حداقل یکی از دو مجلسین نمایندگان و سنا در اختیار جناح مخالف ریاست‌جمهوری‌ بوده است دولت مرکزی بهتر کار کرده (یا درست‌تر اینکه بگوئیم بدی‌هایش کمتر بوده است.) و البته این همان کاری بود که رای‌دهندگان آمریکایی در هفته گذشته انجام دادند.

در دولت‌های غیر یک‌دست‌، با کمال تعجب دودستگی و تفرق دیدگاه‌ها کمتر است. این نوع دولت‌ها ارزان‌تر نیز هستند. دلیل اصلی چنین ادعایی ساده است: هنگامی که یک حزب بخواهد دست به کارهای خطرناک یا احمقانه بزند، حزب رقیب می‌تواند جلوی آن کارها را بگیرد. آمریکا بیشترین رونق اقتصادی را در زمانی‌هایی داشته که شتاب و زیاده‌روی مهار شده است. اعداد و آمار ۵۰ سال گذشته نیز گواهی می‌دهد که دولت‌های غیر یک‌ دست‌ موفق به مهار تندروی‌ها شده‌اند.

از آغاز جنگ سرد تا امروز، کشور آمریکا فقط دو دوره داشته است که می‌توان دوره مهار مالیه دولت نام نهاد. شش سال آخر دوره ریاست جمهوری‌ آیزنهاور و شش سال آخر دوران ریاست جمهوری‌ کلینتون. در هر دو دوره، حزب مخالف، کنگره را کنترل می‌کرد. در دوره کلینتون میانگین افزایش مخارج دولت حدود ۱درصد بود و در دوره آیزنهاور حتی منفی شد. برعکس دولت‌های یک‌دست‌ به سمت افراطی‌گری مالی رفتند. هری ترومن با کمک مجلس دموکرات حجم پول را بی‌محابا افزایش داد و رشد مخارج دولت به ۱۰درصد رسید. لیندون جانسون هم تقریبا بی‌حساب و کتاب خرج می‌کرد. جورج بوش پسر نیز در شش سال گذشته که اکثریت مجلس در اختیارش بود طبق روال گذشتگان خود عمل کرد. به طور کلی در پنجاه سال گذشته، میانگین رشد مخارج دولت در دوره‌های دولت غیریک‌دست‌، فقط ۷۳/۱درصد در سال بود. این رقم در دوره‌های دولت یک‌دست‌ به سه برابر یا ۲۶/۵درصد می‌رسد. این هزینه هنگفتی است که جامعه بابت وحدت و یک‌دست‌ بودن دو قوه می‌پردازد.

نکته حیرت‌آور این است که این مخارج اضافی دولت، معمولا نصیب دریافت‌کننده یکسانی شده است چه دموکرات‌ها قدرت را در دست داشته‌اند و چه جمهوری‌خواهان، و آن کسی نیست جز وزارت جنگ آمریکا. دولت‌های یک‌دست‌ صرفا عاشق خرید بمب‌افکن و ناو نیستند بلکه آنها کشور را به سمت جنگ هم می‌کشانند. در نگاه اول شاید چنین چیزی غیرمحتمل باشد اما کافی است به تاریخ ۲۰۰ ساله آمریکا نگاهی بیندازیم تا مطلب روشن شود. تمام درگیری‌ها و منازعات آمریکا که بیش از یک هفته جنگ زمینی داشته است توسط دولت یک‌دست‌ شروع شده است. هر چهار جنگ مهمی که آمریکا در قرن بیستم در آنها حضور داشت - جنگ جهانی اول، جنگ جهانی دوم، جنگ کره و جنگ ویتنام - همگی در دوران ریاست جمهوری‌ یک دموکرات با کنگره دموکرات شروع شد. جنگ کنونی در عراق نیز با این الگو سازگار است: رییس‌جمهوری‌ جمهوری‌‌خواه با پشتیبانی کنگره هم حزب وی. پس به نظر می‌رسد دولت غیر یک ‌دست‌، مانع مهمی برای مشارکت آمریکا در جنگ باشد. چنین دولتی نه فقط هزینه‌های مالی بلکه هزینه‌های جانی را برای کشور کاهش می‌دهد. مزیت دیگری برای وجود تنش و دو دستگی در قوای کشور وجود دارد: اصلاحات اصلی اقتصادی در این شرایط دوام بیشتری دارد. در حالت دولت غیر یک دست، تصویب هر لایحه‌ای نیازمند تایید هر دو حزب است و لوایح به شکل پخته‌تری ارائه می‌شود، به طوری که جابجایی در قدرت و تغییر اکثریت در آینده بعید است و باعث تغییرات جدی یا جا زدن و عقب‌نشینی از مواضع سابق می‌شود. به طور مثال هر دو قانون مالیات‌های ۱۹۸۱ و ۱۹۸۶ ریگان را مجلس نمایندگانی تایید کرد که در کنترل دموکرات‌ها بود و در دوره‌های بعدی نیز عمدتا پابرجا ماند. اصلاحات رفاهی ۱۹۹۶ را کلینتون و کنگره جمهوری‌‌خواه تایید کردند که تاکنون دوام آورده است. برعکس، هر تلاشی طی چند سال گذشته برای اصلاح قوانین مالیاتی، مراقبت‌های درمانی یا تامین اجتماعی به نتیجه نرسیده و هر تغییری که جمهوری‌‌خواهان انجام دادند، قطعا با برگشت دموکرات‌ها به قدرت خنثی می‌شود. پس اصلاحات واقعی، ماندگار و قابل توجه هنگامی اتفاق می‌افتد که جلوی تندروی گرفته شود و پشتیبانی هر دو حزب را داشته باشد.

به نظر می‌رسد عقل جمعی رای‌دهندگان آمریکایی نیز مزایای دولت غیر یک دست را دریافته است و در طی ۵۰ سال گذشته و مشابه انتخابات اخیر بیشتر به چنین دولتی رای داده‌اند. با توجه به نتایج این بررسی می‌توان پیش‌بینی کرد حداقل در دو سال آینده که دولتی غیر یک دست بر سر کار است هزینه‌های دولت فدرال کاهش یافته و شاهد راه‌اندازی جنگ جدید دیگری از سوی آمریکا در سطح جهان نباشیم.