موزه‌ها همیشه و در همه دوره‌ها مورد هجوم و سرقت دزدان و غارتگران واقع شده‌اند.

دزدی در موقعیت مختلف متفاوت است، مثلا در زمانی که یک کشور در امنیت کامل داخلی و بین‌المللی باشد، دزدی و سرقت از موزه‌ها کمتر اتفاق می‌افتد ولی این نشان‌دهنده این نیست که اصلا امکان وقوع چنین اتفاقاتی نیست. اما سرقت‌ها اصولا در زمانی بیشتر می‌شود که یک کشور دچار بحران امنیتی و جنگ داخلی یا بین‌المللی است که بیشترین آسیب و تخریب را متحمل می‌شوند. به دلیل نبود امنیت و نگهداری مناسب در این شرایط سوداگران و سودجویان خصوصا قاچاقچیان عتیقه بیشترین سود را می‌برند.

اشیا و اقلام مختلف اعم از فرش‌ها، صنایع دستی، آبگینه‌ها، سفالینه‌ها، دست‌نوشته‌ها و کتاب‌ها، لوح‌های گلی، مهرها، سکه‌ها، استخوان‌ها، وسایل تزئینی، ظروف و... همه تاریخ و هویت فرهنگ و تمدن یک ملت به شمار می‌روند. پس چرا باید بستر مناسب برای چنین سوء جریانی فراهم شود تا همه چیز یک ملت به تاراج برود؟

به عنوان مثال در سال ۲۰۰۷ در جنگ بین آمریکا و عراق و بحران داخلی این کشور، هزاران قلم از اشیا ارزشمند تاریخی از موزه بغداد به سرقت رفته و یا به دست غارتگران نابود شده است.

نیهل امین قائم‌مقام مدیریت موزه ملی عراق مسوولیت تخریب شدن آثار گردآوری شده در این موزه را متوجه آمریکایی‌ها دانست که کنترل امور شهر را در دست نگرفتند.

پس از سقوط بغداد، مغازه‌ها، ادارات، کاخ‌های ریاست‌جمهوری، بیمارستان‌ها و موزه‌ها مورد هجوم غارتگران واقع شد. در نتیجه این غارتگری از ده‌ها هزار اثر باستانی تنها سفال‌ها و اشیا سنگی باقی ماند که غارتگران بسیاری از آنها را نیز شکسته و مورد تخریب قرار داده‌اند. این اشیا متعلق به هزاران سال قبل بوده و ارزش میلیارد دلاری داشته است.

با چنین موارد مشابه زیادی که در جهان امروز به وقوع می‌پیوندد، حاصل کار صدها باستان‌شناس و کارشناس موزه در یک چشم به هم زدن به یغما می‌رود. موزه‌ها با وجود دستگاه‌های امنیتی و ایمنی مجهز، باز هم در زمان‌ها و شرایط خاص دچار دستبرد و سرقت و تاراج می‌شوند و نگهداری از موزه‌ها که جزیی از تمدن یک سرزمین محسوب می‌شود کاری بس دشوار و خطرناک است. اما این بدان معنا نیست که کار غیرممکن و دور از انجام می‌باشد.

بررسی تعداد و دفعات سرقت از موزه‌ها نیز آمار قابل توجهی به دست می‌دهد که متولیان امر آن را جدی نمی‌گیرند. یکی از دلایل سرقت از موزه‌ها را می‌توان عدم سرمایه‌گذاری خوب در زمینه حفاظت از موزه‌های کشور برشمرد. همچنین تامین نیرو و منابع انسانی استخدام رسمی کارکنان یکی دیگر از راه‌های کاهش سرقت از موزه‌ها است. استفاده از نیروهای قراردادی یا پیمانی روند درستی در حفاظت و استخدام کارکنان در موزه که مکان بسیار مهمی در تاریخ کشور محسوب می‌شود، نیست. با توجه به آنچه گفته شد به نظر می‌رسد نیاز مبرم موزه‌های ایران به سیستم حفاظت الکترونیک به بودجه بهسازی سیستم الکترونیکی و تجهیز و بازسازی موزه‌های کشور امری مهم و حیاتی است.

بودجه‌ای که در سال ۱۳۸۵ به این مهم اختصاص داده شده، ۲۵۰میلیون تومان و در سال جاری ۸۰۰میلیون تومان در نظر گرفته شد که متاسفانه هنوز کامل پرداخت نشده است.