گروه بورس- مجید اسکندری: دنیای اقتصاد این بار به معرفی چهره‌ای می‌پردازد که گرچه از فعالیت او در بازار سرمایه کشور، زمان زیادی نمی‌گذرد، اما فعالیت وی در این بازار به دلیل رویکرد متفاوتی که داشته مورد توجه فعالان این بازار قرار گرفته است. او برای فعالیت در حوزه مالی، به جذب سرمایه‌گذاران خارجی پرداخته که بدون شک کاری است بس دشوار، زیرا جلب اعتماد سرمایه‌گذاران خارجی و مشارکت دادن آنها در طرح‌های ملی آن هم باوجود تبلیغات نامناسبی که گاه از جانب برخی منابع داخلی و خارجی صورت می‌گیرد با چالش‌های فراوانی روبه‌رو است. شاید تعدادی از فعالان بازار سرمایه با نام «روزبه پیروز» آشنا نباشند. این آشنا نبودن از آنجا ناشی می‌شود که وی سال‌ها در خارج از مرزهای ایران فعالیت کرده اما در نهایت، عرق ملی و عشق و علاقه به هموطنان او را به خاک میهن بازگردانده است.

«روزبه» در هفت سالگی به همراه والدینش به انگلستان مهاجرت کرده و تحصیلات دوره دبستان و دبیرستان را در این کشور گذرانده است. او برای ادامه تحصیل به آمریکا رفته و تحصیلات عالی خود را در رشته اقتصاد بین‌الملل در دانشگاه استنفورد گذرانده و موفق به دریافت لیسانس از این دانشگاه شده است.

پیروز پس از آن، تحصیلات خود را در دانشگاه هاروارد ادامه داده و با درجه فوق‌لیسانس در رشته مدیریت، از این دانشگاه فارغ‌التحصیل می‌شود. اما علاقه شدید او به آموختن، این بار او را به دانشگاه آکسفورد می‌کشاند و به عنوان دانشجوی دوره دکترای دپارتمان شرق‌شناسی، مشغول به تحصیل می‌شود، اگرچه تحصیلاتش در این مرحله متوقف می‌ماند. او درباره آغاز فعالیتش در حوزه اقتصاد می‌گوید: «زمانی که دانشجوی دوره دکترا در انگلیس بودم، با همکاری یکی از همکلاسی‌هایم در یک اتاق دانشجویی اقدام به راه‌اندازی یک شرکت خرید و فروش اینترنتی کالا کردیم و به مرور این فعالیت را در زمینه‌های مختلف گسترش دادیم.

پس از مدتی، یکی از روزنامه‌ها یک مسابقه کارآفرینی برگزار کرد که ما در آن برنده شدیم و به دنبال آن از یکی از شرکت‌های سرمایه‌گذاری معتبر انگلیسی مبلغ یک میلیون پوند به منظور سرمایه‌گذاری دریافت کردیم و توانستیم فعالیت شرکت خود را گسترش داده و آن را توسعه دهیم و پس از مدتی این شرکت به یکی از شرکت‌های سرشناس در صنعت تجارت الکترونیک تبدیل شد که دامنه فعالیت آن در کشورهای انگلیس، آلمان و فرانسه گسترش یافته بود.»

پیروز در سال ۲۰۰۱ این شرکت را به شرکت مخابرات ایتالیا واگذار کرده و یک شرکت سرمایه‌گذاری تاسیس و راه‌اندازی می‌کند، اما پس از مدتی به این نتیجه می‌رسد که فرصت‌های سرمایه‌گذاری جالبی در ایران وجود دارد که می‌توان از آن بهره برد. اما به دلیل نبود یک ساختار منسجم برای سرمایه‌گذاری خارجی در ایران، تا آن مقطع اقدام جدی در این زمینه در کشور انجام نشده بود.

او پس از انجام تحقیقات و بررسی به این نتیجه می‌رسد که دلیل موفق نبودن سرمایه‌گذاری خارجی در ایران فقدان «صندوق‌های سرمایه‌گذاری خارجی» است زیرا برای خارجی‌ها دشوار است که به طور مستقیم برای سرمایه‌گذاری در یک کشور دیگر اقدام کنند.

بنابراین، پیروز تصمیم به تاسیس یک صندوق سرمایه‌گذاری خارجی در کشور می‌گیرد. او در این باره می‌گوید: «ما صندوق سرمایه‌گذاری فیروزه را برای جذب سرمایه‌گذاران خارجی تاسیس کردیم و در ابتدا با یکی از بانک‌های معتبر سوئیسی مذاکره انجام دادیم که قرار شد این بانک با ما شریک شود، اما به دلیل بروز برخی مسائل سیاسی و محدودیت‌های بین‌المللی، این همکاری شکل نگرفت. البته باوجود مشکلات به وجود آمده، توانستیم به کار خود ادامه داده و حدود ۱۰۰ سرمایه‌گذار خارجی را از طریق این صندوق وارد کشور کردیم. حدود نیمی از این سرمایه‌گذاران، حقوقی بودند و برخی شرکت‌های سرمایه‌گذاری معتبر بودند که از طریق مشارکت در این صندوق وارد بازار سرمایه ایران شدند.»

پیروز از اقدام خود و همکارانش اظهار رضایت می‌کند. البته او تنها به منافع مادی نمی‌اندیشد و می‌گوید: «بازدهی صندوق، در مقایسه با سایر کشورها خوب بود البته از ابتدا برای من، فعالیت در ایران ارزشمند بود و جنبه معنوی آن از جنبه مالی و تجاری فراتر بود، زیرا اعتقاد دارم که در زندگی باید اهدافی داشته باشم که از کسب منافع مالی فراتر باشد.»

برای او توسعه و سازندگی ایران از اهمیت زیادی برخوردار بوده و هست، بنابراین سعی کرده است به گفته خودش در حد و توان خود در این راه بکوشد: «ما در دوره‌ای زندگی می‌کنیم که دوران اقتصادی شدن است و ملاک موفقیت کشورها، تنها موفقیت سیاسی نیست و قدرت اقتصادی، ریشه قدرت یک کشور است. ما الان در دوران اقتصاد جهانی زندگی می‌کنیم و در این دوره، کشورهایی می‌توانند از اقتصاد جهانی بهره‌مند شوند که بتوانند از دانش جدید استفاده کنند و تکنولوژی روز را به دست بیاورند و کشورهایی که نتوانند این کار را بکنند عقب‌ مانده و شکست می‌خورند.»

پیروز معتقد است: «هر پدیده‌ای که بتواند اقتصاد ایران را به اقتصاد و تجارت بین‌المللی متصل کند، به پیشرفت کشور کمک خواهد کرد .سرمایه گذاری خارجی هم دقیقا در همین راستاست، بنابراین من همه تلاشم را به کار گرفتم تا به سهم خودم در پیشرفت کشور نقش داشته باشم.»

او درباره حضورش در ایران می‌گوید: «من از انتخاب خودم، راضی هستم و از فعالیت در کنار هموطنانم احساس رضایت خاصی دارم. در جوانان ما پتانسیل‌های زیادی وجود دارد و اگر به آنها فرصت لازم داده شود می‌توانند ترقی کنند و این خود به من انرژی می‌دهد.»

پیروز درخصوص فعالیت‌های مجموعه تحت مدیریتش توضیح می‌دهد: «مدتی است یک بلوک مدیریتی در شرکت توسعه صنعتی خریده‌ایم که این به ما امکان می‌دهد در خارج از بورس نیز سرمایه‌گذاری کنیم. به این منظور صنعت تجارت الکترونیک و صنایع پرمصرف مانند غذایی و شوینده را انتخاب کرده‌ایم. صنعت تجارت الکترونیک جای رشد در کشور دارد و ما برای توسعه این صنعت و شرکت‌های فعال در آن تلاش خواهیم کرد و امیدواریم بتوانیم این صنعت را نیز وارد بورس کنیم.

صنایع پرمصرف نیز در حال حاضر به دلیل افزایش هزینه‌های تولید و مواد اولیه، تحت فشار هستند و قیمت‌گذاری دولتی نیز آنها را محدود کرده است در حالی که بازار ایران بازار بزرگی است و باوجود جمعیت جوان کشور این صنایع آینده بسیار خوبی خواهند داشت.»

او به غیر از فعالیت‌های اقتصادی، به حوزه آموزش نیز توجه ویژه‌ای دارد: «چند سالی است که یک موسسه آموزش عالی غیرانتفاعی راه‌اندازی کرده‌ایم که در این موسسه، آموزش مدیریت در سطح بالا، دنبال می‌شود، زیرا یکی از شاه‌کلیدهای حل مسائل اقتصادی کشور، ارتقای کیفیت مدیریت اقتصادی است.

این موسسه که هیات موسس آن از پیشکسوتان اقتصاد و مدیریت هستند با بهره‌گیری از بهترین اساتید مدیریت در سطح بین‌المللی، این امکان را برای مدیران فراهم آورده که بتوانند به آسانی، دانسته‌های خود را به روز کرده و ارتقا دهند.»

پیروز در اصفهان نیز یک جایزه کارآفرینی راه انداخته و هر سال در جشنواره کارآفرینی شیخ‌بهایی که با همکاری دانشگاه صنعتی اصفهان برگزار می‌شود این جایزه را به برترین کارآفرین اعطا می‌کند.

او یکی از مشکلات اقتصاد ایران را خصوصی‌سازی ناتمام می‌داند و می‌گوید: «متاسفانه ما راه خصوصی‌سازی را به درستی طی نکرده‌ایم البته نیمه رفتن بهتر از نرفتن است، زیرا ورود شرکتهای دولتی به بورس امکان پاسخگویی، سوددهی و... را فراهم آورده است اما مدیریت آنها همچنان دولتی و شبه‌دولتی مانده است، در حالی که هدف خصوصی‌سازی، ایجاد تحول در مدیریت است تا وضعیت اقتصادی بنگاه و به تبع آن مملکت ارتقا یابد.»

پیروز معتقد است: «باید اعتماد بین دولت و بخش خصوصی شکل بگیرد. متاسفانه تصمیم‌گیری‌ها در بخش دولتی و شبه‌دولتی کند و ضعیف است و مدیران احساس اطمینان و امنیت لازم را ندارند تا بتوانند با شهامت مدیریت کرده و کار را جلو ببرند. به عبارت دیگر، در بخش دولتی هزینه تصمیم گرفتن از هزینه تصمیم نگرفتن بیشتر است. البته مدیران دلسوز در کشور ما زیادند و من خوشبینی خود را از دست نداده‌ام.»

او پیشنهاد می‌کند: «برای افزایش سرمایه‌گذاری خارجی، کل ساختار اقتصادی کشور باید اصلاح شود و به سمت آزادسازی پیش برود و به سرمایه‌گذاران خارجی که به شرکت‌هایی که قبلا دولتی بوده‌اند وارد می‌شوند، اجازه دهیم در مدیریت شرکت‌ها نقش داشته باشند در غیر این صورت این سرمایه‌گذاران مایوس می‌شوند.»

پیروز ضعف بخش خصوصی را بزرگ‌ترین نقطه ضعف بازار سرمایه کشور می‌داند و می‌گوید: «ما ۲۰ شرکت بزرگ بورسی داریم که سهامدارانشان همه شبه‌دولتی هستند در حالی که دید سهامدار خصوصی و عملکردش با نهاد شبه‌دولتی متفاوت است.

متاسفانه بیشتر ثروت بازار سرمایه ما در نهادهای شبه‌دولتی متمرکز شده و این باید به مرور زمان به بخش خصوصی منتقل شود. وقتی بخش خصوصی در بازار فعال شود، دخالت‌ها در روند بازار به حداقل خواهد رسید و دیگر روال طبیعی بازار به هم نمی‌خورد. بازار باید راه خودش را پیدا کند و این سالم‌ترین تفکر مدیریت بازار سرمایه است. بازار مطلوب بازاری است که شرکت‌ها و سهامدارانش از بخش خصوصی واقعی باشند.

پیروز در حال حاضر رییس هیات مدیره شرکت سرمایه‌گذاری توسعه صنعتی است. او به کشاورزی و باغداری علاقه فراوانی دارد و در حال حاضر نیز نگارش کتاب «تبدیل اقتصاد نفت‌محور به اقتصاد انسان‌محور» را آغاز کرده است.

توفیق روزافزون او و همکارانش را آرزومندیم.