بهنود دامغانی

در سفری که پنج‌شنبه گذشته با اعضای هیات تحریریه دنیای اقتصاد به منطقه ویژه اقتصادی پارس (عسلویه) داشتم معنی واقعی توسعه را در صنعت نفت لمس کردم. تحولات عظیمی در این منطقه در حال انجام است که فواید و اثرات آن در سال‌های آینده در اقتصاد ایران بیشتر نمایان خواهد شد. اجرای ۲۴ فاز توسعه گازی در منطقه پارس جنوبی نشانگر گام‌های استوار دولت در بخش صنعت نفت است.

اگر قصد دارید منابع و ذخایر معدنی و خدادادی ایران را به معنای واقعی درک کنید، باید به عسلویه بروید. شهری که شاید دیدنش برای یک بار جذاب باشد و شاید برای همیشه.

خیز کارفرمایان، پیمانکاران، مهندسان و کارگران برای ساخت و نصب تک‌تک لوله‌ها و اسکلت‌های فلزی پارس جنوبی دیدنی است. آنجا شما با جنگلی از آهن روبه‌رو هستید که مردمان نیک این سرزمین با گرمای بالای ۵۰ درجه ترتیب لوله‌های فولادی و ساخت پالایشگاه را برای تولید ۲۵میلیون لیتر مکعب گاز در روز در هر فاز ساماندهی می‌کنند.

کار در عسلویه را باید از مردمان آن دیار پرس و جو کنید، آنجا دو فصل دارد؛ یکی فصل جهنم و دیگری فصل تابستان.

آذرماه تهران، مصادف با تابستان عسلویه است. کارگران با سپری از یخ کار می‌کنند و کار بدون ایجاد سرمای مصنوعی برابر با مرگ است.

جنگل آهن و فولاد یا منطقه ویژه پارس طی سال‌های گذشته بیشترین آهن‌آلات را مصرف کرده است. آهن‌آلات بیشتر در اسکلت‌بندی فازهای پارس جنوبی و لوله‌های عبور سیال (گاز ونفت) استفاده و کاربرد دارد.

آنچه گلایه و شکایت پیمانکاران منطقه پارس جنوبی را طی ماه‌های اخیر بر سر زبان‌ها آورده گرانی آهن‌آلات است. آنها اعتقاد داشتند که افزایش قیمت فولاد باعث شد تا هزینه‌های ساخت، افزایش و نرخ بازگشت سرمایه طولانی‌تر شود.

آنچه در آن لحظه به فکرم رسید این بود که چرا در کشوری که ما از ذخایر عظیم مواد معدنی و فراوانی انرژی برخوردار هستیم، تولیدات فولاد آنقدر محدود است که تامین و استفاده از آن در پروژه‌ها مشکل باشد. هم‌اکنون در داخل با مشکل تامین فولاد روبه‌رو هستیم و فولادگران را از داخل و خارج تامین و برای ساخت پروژه‌های صنعتی استفاده می‌کنیم. دولت در شرایط فعلی باید برای ساخت و توسعه واحدهای فولادی تلاش جدی داشته باشد تا ساخت نیروگاه‌ها و پالایشگاه‌های ایرانی با هزینه‌های حداقل ساخته شود. از طرفی با تولید بیشتر داخلی فولاد می‌توان از خروج ارز جلوگیری کرد.