یادداشت
افزایش تعرفه فولاد، چرا نه؟
بر کسی پوشیده نیست که با افزایش بی‌سابقه و بی‌رویه قیمت نفت، قیمت محصولات فولادی و شمش فولاد نیز سیر صعودی به خود گرفت و کارخانجات قدیمی و نوپای صنعت نورد به‌رغم کمبود نقدینگی شدید، وجود تحریم‌های پی در پی بین‌المللی و عدم قبول اعتبارات اسنادی ایران از سوی فروشندگان و تامین‌کنندگان خارجی، به هر وسیله ممکن اقدام به واردات مواد اولیه به قیمت بعضا تا حدود ۱۲۰۰دلار کردند که همزمان با رسیدن مواد اولیه مذکور به کشور، بحران اقتصادی آمریکا، آغاز و به سرعت به سایر نقاط دنیا گسترش یافت و صنایع مادر از جمله صنایع فولاد دنیا و همچنین صنعت فولاد ایران را دربر گرفت و قیمت محصولات فولادی به شدت در سیر نزولی قرار گرفت و از این رهگذر صنعت فولاد کشور متحمل خسارت سنگینی شد که عملا تمام نقدینگی موجود واحدهای فولادساز از بین رفت.
محمدرضا رحیمی‌زاده*
بر کسی پوشیده نیست که با افزایش بی‌سابقه و بی‌رویه قیمت نفت، قیمت محصولات فولادی و شمش فولاد نیز سیر صعودی به خود گرفت و کارخانجات قدیمی و نوپای صنعت نورد به‌رغم کمبود نقدینگی شدید، وجود تحریم‌های پی در پی بین‌المللی و عدم قبول اعتبارات اسنادی ایران از سوی فروشندگان و تامین‌کنندگان خارجی، به هر وسیله ممکن اقدام به واردات مواد اولیه به قیمت بعضا تا حدود ۱۲۰۰دلار کردند که همزمان با رسیدن مواد اولیه مذکور به کشور، بحران اقتصادی آمریکا، آغاز و به سرعت به سایر نقاط دنیا گسترش یافت و صنایع مادر از جمله صنایع فولاد دنیا و همچنین صنعت فولاد ایران را دربر گرفت و قیمت محصولات فولادی به شدت در سیر نزولی قرار گرفت و از این رهگذر صنعت فولاد کشور متحمل خسارت سنگینی شد که عملا تمام نقدینگی موجود واحدهای فولادساز از بین رفت. معنی این امر این است که بخش اعظمی از سرمایه تولیدکنندگان ما به جیب تامین‌کنندگان خارجی رفت و ضررش به جیب صنعت داخلی، که این امر به شدت آینده تولید را در صنعت فولاد کشور در سایه قرار خواهد داد.
آنچه امروز این معضل را تشدید می‌کند و سود تولیدکننده خارجی و ضرر تولیدکننده داخلی را دوچندان می‌کند، وجود دامپینگ شدید از سوی تامین‌کنندگان و تولیدکنندگان خارجی است که با کشتی‌های سرگردان روی آب‌های بین‌المللی مملو از محصولات فولادی، با قیمت‌های غیرقابل باور، به دنبال مشتری هستند.
اکثر کشورهای دنیا برای مقابله با این معضل، به سرعت تعرفه وارداتی را در بخش محصولات فولادی به شدت افزایش داده‌اند تا صنعت داخلی خود را از آسیب‌های بیشتر و جدی‌تر در امان نگه دارند.
این استنباط و استدلال که با عدم افزایش تعرفه و آسان‌سازی ورود کالای ارزان‌قیمت و بعضا بی‌کیفیت خارجی، از مصرف‌کننده حمایت می‌شود، استنباط و استدلالی زودگذر و غیرپایدار است، چرا که با تشدید بحران در صنعت فولاد کشور و خروج تولیدکننده داخلی از چرخه تولید، دیر یا زود با افزایش قیمت جهانی، ارزان‌فروشان خارجی تبدیل به گرانفروشانی خواهند شد که نتیجه عملشان به سختی گریبان مصرف‌کننده داخلی را می‌گیرد.مگر قرار نیست در کشور اشتغال ایجاد شود، مگر قرار نیست از صنعت فولاد کشور که پایدارترین اشتغال را ایجاد کرده و می‌کند، حمایت شود. آیا افزایش تعرفه واردات و جلوگیری از دامپینگ سودجویانه خارجی‌ها، خدمت به کشور، کمک به اشتغال پایدار و تسریع در توسعه صنعتی کشور تلقی نمی‌گردد؟باید از کسانی که به افزایش تعرفه واردات محصولات فولادی حتی به صورت مقطعی تا رفع بحران، «نه» می‌گویند، پرسید چرا نه؟
*فرآیند فولاد
ارسال نظر