گروه بورس- مجید اسکندری: موسسه عالی بانکداری با برگزاری مراسم یادبودی از استاد مصطفی علیمدد تجلیل کرد.

مراسم یادبود چهره ماندگار حسابداری با حضور مدیران بخش‌های مختلف بانک مرکزی، سازمان خصوصی‌سازی، تشکل‌های علمی و حرفه‌ای حسابداری، تعدادی از دانشجویان موسسه عالی بانکداری و خانواده آن مرحوم برگزار شد و مدعوین در سخنانی جداگانه، به بررسی شخصیت علمی، فرهنگی و اخلاقی علیمدد پرداختند. در ذیل به گفتارهایی از برخی سخنرانان و حاضران در مراسم اشاره می‌شود.

الله‌داد: علیمدد یکی از اساتید گرانقدر بود که همواره در این موسسه به یاری دانشجویان می‌شتافت و در تهیه پایان‌نامه‌های آنها بسیار موثر بود.

خوش‌طینت: استادی عظیم‌الشان و دانشمندی فرزانه. او به قلم، کاغذ و دانشجوی علاقه‌مند عشق می‌ورزید اما باید بپذیریم سفر حتمی است و استثنا ندارد.

پیمان نوری: علیمدد به جامعه جهانی تعلق داشت. دوستدار دانشجویان و مردم بود. و به معلمی شأن و منزلت داد و معلمی را معنی کرد. حتی یک عکس بدون تبسم از او پیدا نمی‌شود، آرامشی که حاصل گذشتن از خود است. علیمدد خورشیدی است که خاموشی ندارد و علیمددها تکرارشدنی نیستند.

ما از علیمددها چه می‌آموزیم؟

نظام‌الدین ملک‌آرایی: علیمدد یک حسابدار حرفه‌ای بود زیرا از صفاتی چون راستگویی، شرف و استقلال رای برخوردار بود. او عمری برای شناساندن حسابداری به عنوان یک حرفه تخصصی، تلاش کرد. دل‌مشغولی او تا پایان عمر نزدیکی و هم‌اندیشی تشکل‌های حرفه‌ای بود.

محمدجواد صفار: او ادیبی والا بود، همه حسابداری را می‌شناخت و بر قوانین مسلط بود. صبر و حوصله او در تکمیل کار مثال‌زدنی بود و تکمیل کتاب «فرهنگ حسابداری» نمونه این صبر و حوصله است. نگرشی ژرف داشت اما اگر مساله‌ای را نمی‌دانست می‌‌گفت نمی‌دانم و باید مطالعه کنم.

علی ثقفی: تنها داشتن سواد حسابداری، اقتصاد و بنگاه‌داری نمی‌تواند «علیمدد» بسازد. اخلاق خوب، حسن سلوک با همکاران و داشتن نگاه مثبت به آینده از ویژگی‌های او بود.

او معلم خوبی بود و همواره با نیت انتقال دانش به کلاس می‌آمد.

هوشنگ خستویی: سخن از نبود استاد علیمدد است اما به راستی «نبود» واژگانی مناسب است؟ اگر مرده است پس تو و من کیستیم؟ آیا استمرار او نیستیم؟ اگر نباشیم پس رویکرد استاد چه بوده؟ او ققنوس «حرفه» در آتش بود که حتی در آتش بستر مرگ هم از دوستی و یکدلی حرفه‌ای سخن می‌گفت. سپاس پر از اشکم نثارت باد ای بزرگ که فارغ از خویش بودی و ما را هم پا به پای خود می‌بردی.