طرح تحول در نظام سلامت از ابتدای سال‌جاری با سه منبع مالی و پشتوانه‌های سیاسی قوی آغاز شد و در مدت کوتاهی توانست به بخشی از اهداف خود در رابطه با تجهیز بیمارستان‌ها، اصلاح تعرفه پزشکان عمومی و متخصص و بیمه همگانی دست یابد. سوالی که در رابطه با این طرح پیش روی اقتصاددانان و صاحب‌نظران قرار گرفته این است که آستانه تداوم این طرح تا کجا خواهد بود و اگر دولتی دیگر بر سر کار بیاید و حمایت‌های سیاسی از این طرح برداشته شود نظام درمان کشور با چه سرنوشتی همراه خواهد بود؟ آیا مسکن مهری دیگر خواهد شد و بار مالی زیادی روی دوش دولت‌های آینده خواهد گذاشت یا اینکه می‌توان برای پایداری آن برنامه‌ریزی‌های لازم را به عمل آورد و با استفاده از تجربه دیگر کشورها بخش درمان کشور را با تحولی اساسی روبه‌رو کرد؟باشگاه اقتصاددانان قصد دارد در چند شماره این موضوع را مورد آسیب‌شناسی بیشتر قرار دهد و با توجه به کمبود اقتصاددانانی که آشنا به نظام سلامت هستند به دنبال الگویی برای اجرای صحیح این طرح و تداوم آن باشد.داوود دانش‌جعفری که این روزها به عنوان مشاور اقتصادی وزیر بهداشت مشغول کار است، اعتقاد دارد تا پیش از اجرای طرح تحول سلامت نسبت پرداخت هزینه‌های درمان به نقطه بحرانی خود رسیده بود و چنین وضعیتی ایران را از این نظر در رده کشورهای توسعه‌نیافته آفریقایی قرار می‌داد.محمدرضا ظفرقندی، استاد دانشکده علوم پزشکی دانشگاه تهران نیز نگرانی‌هایی را در رابطه با استفاده از برخی امکانات که اورژانسی نیستند مطرح می‌کند و می‌گوید از همین ابتدای کار نیاز است صرفه‌جویی‌های لازم صورت گیرد.محمد کردبچه نیز که از او به‌عنوان مرد شماره یک بودجه‌نویسی کشور نام برده می‌شود، منابع مالی این طرح در بودجه سال ۹۳ و ۹۴ را کالبدشکافی کرده است.حسین کرمانپور هم که مدیریت اورژانس بیمارستان سینا را برعهده دارد به عنوان یکی از پزشکانی که اجرای این طرح را از نزدیک دنبال می‌کند مولفه‌هایی را برای تداوم آن اعلام می‌کند.