پرسش امروز
اقتصاد گردشگری
موج بیسابقه گردشگران داخلی در تعطیلات اخیر، بار دیگر لزوم بازاندیشی درباره مدیریت صنعت گردشگری را مورد توجه افکار عمومی قرار داد. مشکلات اقامتی، از کمبود هتل در شهرهای گردشگرپذیر گرفته تا ارائه خدمات نامناسب و قیمتهای بالا؛ سرویسهای بهداشتیِ «غیربهداشتی»؛ تاخیر در پروازهای داخلی و خارجی؛ نابسامان بودن فرودگاهها؛ عدم رسیدگی به میراث فرهنگی و آماده نبودن آنها برای بازدید گردشگران داخلی و خارجی؛ مشکلات در حوزه صدور ویزا؛ نبودن سیستم آمار مناسب برای اندازهگیری اثرات مثبت و منفی اقتصادی این صنعت؛ نگاههای نابجا به گردشگران خارجی؛ مشکلات عمده در امر سرمایهگذاری گردشگری و عدم اطمینان از سودآوری سرمایهگذاری در این حوزه و.
موج بیسابقه گردشگران داخلی در تعطیلات اخیر، بار دیگر لزوم بازاندیشی درباره مدیریت صنعت گردشگری را مورد توجه افکار عمومی قرار داد. مشکلات اقامتی، از کمبود هتل در شهرهای گردشگرپذیر گرفته تا ارائه خدمات نامناسب و قیمتهای بالا؛ سرویسهای بهداشتیِ «غیربهداشتی»؛ تاخیر در پروازهای داخلی و خارجی؛ نابسامان بودن فرودگاهها؛ عدم رسیدگی به میراث فرهنگی و آماده نبودن آنها برای بازدید گردشگران داخلی و خارجی؛ مشکلات در حوزه صدور ویزا؛ نبودن سیستم آمار مناسب برای اندازهگیری اثرات مثبت و منفی اقتصادی این صنعت؛ نگاههای نابجا به گردشگران خارجی؛ مشکلات عمده در امر سرمایهگذاری گردشگری و عدم اطمینان از سودآوری سرمایهگذاری در این حوزه و... تنها بخشی از مشکلات متعدد توسعه گردشگری کشور است که در سالها و ماههای اخیر از فعالان این صنعت شنیده شدهاست.
رئیس جمهور در وعدههای انتخاباتی خود، بحث گردشگری را مطرح کرد که پیش از این کمتر در وعدههای نامزدها دیده میشد، بارقههای امید برای توجه به حوزه در دلهای دلسوزان این صنعت جرقه زد. رئیس جمهور در اظهارات قبل از انتخابات خود گفته بود: «مساله گردشگری، مساله بسیار مهمی از لحاظ اقتصادی، اجتماعی، تبیین فرهنگ انقلاب اسلامی و اشتغال است. مجموعه محاسبات نشان میدهد اگر ما بتوانیم در طول یک سال ۱۰ میلیون گردشگر وارد کشور کنیم، ۱۳.۶ میلیارد درآمد کسب میکنیم و این مجموعه گردشگر چهار میلیون شغل ایجاد میکند.» او با محاسبات خود تخمین زد که چنانچه ۱۰ میلیون گردشگر وارد کشور شوند، مشکل اشتغال ۵/۳ میلیون نفر بیکار که در کشور داریم، کاملا حل خواهد شد. اما همه موضوع به این آسانی هم که رئیسجمهور از آن سخن گفت، نبود و نیست. روحانی پس از آنکه به ریاست دولت یازدهم انتخاب شد، در شهریور ۹۲ گردشگری را «صنعت» نامید تا دست کم بتواند ارزشهای اقتصادی آن را بیشتر به همگان نشان دهد. با این حال، دولتیها تا چند ماه اول تصدی خود در شوک سنگهای بزرگ سرراه و مشکلات ریز و درشتی بودند که عامل آن را دولت قبلی میدانستند. در این میان سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری سعی کرد بیش از آنکه متولی باشد، نقش هماهنگکننده و سامانبخش را در عرصه صنعت گردشگری ایفا کند. آنها پس از آنکه از شوک خارج شدند، آغاز به تعامل با بخش خصوصی کردند. جلسات معاونتهای مختلف سازمان با فعالان بخش خصوصی و تعامل با آنها در دستور کار دولت قرار گرفت تا بتوانند به کمک آنها در گام اول گره کور گردشگری ایران را پیدا کنند. گرچه همچنان این جلسات ادامه دارد و بخشهای مختلف دولتی و خصوصی در عرصه گردشگری در تلاشند تا فکری به حال این گره کور کنند، اما شاید برخی معتقد باشند هنوز بسیاری از حرفها به عمل نرسیده است. با این همه حالا که در همین چند ماه زمزمههای افزایش تعداد گردشگران خارجی، تبدیل به غریوی هیجانانگیز شده، همه مسوولان و دستاندرکاران بیشتر از پیش به این فکر افتادهاند که موانع را شناسایی و راههای توسعه را بررسی کنند تا مگر سر نخ این کلاف در هم پیچیده را بیابند و گردشگری را در ریل توسعه بیندازند. در این پرونده مسوولان دولتی و دانشگاهیها، هر کدام از منظر خود موانع و راههای توسعه توریسم کشور را عنوان کردهاند.
ارسال نظر