نقش تجارت آزاد در تحکیم صلح و بهبود استحکام اقتصادی، مورد تاکید اقتصاددانان مختلف بوده است. ایران بزرگ‌ترین اقتصادی است که عضو سازمان تجارت جهانی (WTO) نیست و بستن پیمان‌های تجارت دوجانبه می‌تواند شرایط تمرینی مناسبی، برای تولیدکنندگان ایرانی درجهت ورود به عرصه رقابت اقتصادی بین‌المللی ایجاد کند. با این مقدمه و با توجه به موقعیت خاص جغرافیایی و تاریخی منطقه، اهمیت، ضرورت شکل‌گیری تجارت آزاد منطقه‌ای و چندوچون آن، در صفحه امروز باشگاه و در قالب پرسش‌هایی که در ادامه خواهد آمد، مورد سوال قرار گرفته است:

۱. آیا ورود ایران به تجارت آزاد منطقه‌ای، با توجه به اقتضائات خاورمیانه، واقع‌‌بینانه است؟

۲.مهم‌ترین منافع «اقتصادی» و «غیراقتصادی» ایران از شکل دادن به تجارت آزاد با کشورهای منطقه چه خواهد بود؟

۳.در صورت حرکت به سمت امضای تفاهم‌نامه تجارت آزاد با کشورهای منطقه، به‌سمت تجارت آزاد با کشورهای عربی و ترکیه برویم یا تجارت آزاد با پاکستان، هند و افغانستان؟

گرچه همه اقتصاددانان پیمان تجارت آزاد بین کشورها را بسیار مبارک و مفید می‌دانند اما همان‌طور که در این صفحه مشاهده خواهید کرد به اجماعی درباره اینکه کدام کشورها را در اولویت قرار دهیم نمی‌رسیم. دکتر جلالی و سعید مسگری با تاکید بر لزوم دوطرفه بودن تجارت، پیمان تجارت آزاد با کشورهای عرب و افغانستان را ضعیف و ناپایدار تلقی می‌کنند و دکتر سلطانی با توجه پیوندهای نزدیک فرهنگی، پیمان بستن با افغانستان و پاکستان و عراق را پیشنهاد می‌کند.