در طول ۳۰ سال گذشته نزدیک به ۵۰ هزار هکتار زمین دولتی برای تامین مسکن یا ساخت شهر و شهرک‌های مسکونی جدید و همچنین برای توسعه شهرهای قبلی، به افراد واگذار شده است، اما تحقیقات اخیر در طرح جامع مسکن نشان می‌دهد فقط ۲۰ درصد از جمعیت اضافه‌شده در این سال‌ها، روی اراضی واگذارشده اسکان پیدا کرده‌اند. تحقق این میزان جزئی از هدف نهایی دولت‌ها در واگذاری اراضی، بیانگر آن است که اولا بخشی از زمین‌ها در فرآیند واگذاری وارد چرخه سفته‌بازی شده و دست به دست بین سوداگران می‌چرخد و بخشی دیگر اگرچه تبدیل به ساختمان مسکونی شده، اما به خاطر جانمایی نامناسب زمین (دوری از خدمات شهری و شهر مادر)، قابلیت سکونت توسط کم‌درآمدها را پیدا نکرده است. عباس آخوندی معتقد است: چالش اصلی در بازار زمین‌های دولتی به نحوه قیمت‌گذاری این اراضی برمی‌گردد. نقطه حساس این بازار، چگونگی تعیین سطح قیمت است. اگر این اراضی رایگان یا با قیمت کمتر از ارزش روز و بازاری آن واگذار شود، پیشنهادهای تحریک‌آمیز دلالان زمین به خریداران اولیه، باعث معامله مکرر زمین‌ها و در نتیجه، خارج شدن اراضی از بازار ساخت و سازهای مصرفی خواهد شد. همچنین فروش زمین با قیمت روز سبب دورتر شدن اقشار کم‌درآمد از بازار مسکن می‌شود. برای حل ظاهری این چالش در دوره‌های گذشته، سیاست‌های متنوعی از جمله واگذاری زمین به قیمت تامین تاسیسات و آماده‌سازی، واگذاری به‌صورت مشارکت با سازنده و همچنین واگذاری به قیمت روز به اجرا درآمد، اما در هیچ کدام از این مدل‌ها، توفیق حداکثری و مورد قبول از سمت دولت حاصل نشد. از این رو در صفحه امروز این پرسش را پیش روی کارشناسان و استادان حوزه مسکن قرار داده ایم که چگونه اراضی دولتی می‌تواند به تامین برنامه‌های مسکن کمک کند.