بیورن لومبورگ

منبع: وال استریت ژورنال

تعهدات مبنی بر کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و کربن، سالانه یک تریلیون دلار هزینه در بر داشته و کمتر از یک درجه گرمایش زمین را تا سال ۲۱۰۰ به دنبال خواهد داشت. کنفرانس‌های آب و هوایی سازمان ملل متحد در سال‌های اخیر برای بررسی وضعیت آب و هوایی برگزار می‌شوند. برای مخاطبان پرشمار این کنفرانس‌ها، هدف اطمینان بخشیدن به این امر است که تغییرات وضعیت آب و هوایی در دستور کار اقتصاد جهانی برای ۱۵ سال آتی قرار خواهد داشت. گمان می‌رود این کنفرانس‌ها بتواند توافقاتی را درخصوص نبرد با تغییر وضعیت آب و هوایی صورت دهد. سران جهان در این کنفرانس‌ها در مورد پیامدهای اقتصادی این مساله فکر می‌کنند.

کریستینا فیگوئرز معتقد است که هدف گفت‌وگوی سران جهان تغییر مدل توسعه اقتصادی است که در طول ۱۵۰ سال اخیر از زمان انقلاب صنعتی حاکم بوده است. این نگرش در بین برخی سران جهان به گونه‌ای دیگر تعبیر شده است. برای مثال مقامات بولیوی معتقدند که این آخرین راه حل است و باید سرمایه‌داری را از بین برد.جو راگو عضو هیات تحریریه وال‌استریت ژورنال به علل شکست گفت‌وگوها و اینکه چرا کشورهای توسعه‌یافته پاسخ‌های بهتری به انتشار گازهای گلخانه‌ای دارند پرداخته است. شاید سرمایه‌داری از نگاه اقلیت «سیستمی مرگ‌آور» باشد، اما توافق‌های ناشی از کنفرانس‌هایی مانند پاریس بیانگر این هستند که کشورهایی که با کمک سرمایه‌داری به شکوفایی رسیده‌اند، رونق آتی خود را در سایه برای آینده وضعیت آب و هوایی می‌بینند. اما پیش از فراموش کردن این الگو، ارزش آن را دارد که به دستاوردهای این مدل بپردازیم.امید به زندگی در ۱۵۰ سال گذشته بیش از دو برابر شده و از کمتر از ۳۰ سال در ۱۸۷۰، در سال ۲۰۱۳ به ۷۱ سال رسید. این در حالی است که میلیاردها نفر از فقر خارج شده‌اند. یک و نیم قرن پیش، بیش از ۷۵ درصد جمعیت جهانی در فقر مفرط زندگی می‌کردند و مصرف آنها کمتر از یک دلار در روز (به قیمت ثابت سال ۱۹۸۵) بود. در سال ۱۹۸۵ بانک جهانی انتظار داشت که فقر مفرط برای نخستین بار در تاریخ به کمتر از ۱۰ درصد برسد.این موضوع بیانگر آن است که مقامات سازمان ملل متحد هیچ برآورد هزینه‌ای از گذار اقتصادی ندارند. اما به‌طور غیررسمی می‌توان با جمع زدن هزینه‌های تعهدات آخرین کنفرانس (کنفرانس پاریس) برای سال ۲۰۱۶ تا ۲۰۳۰ توسط ایالات متحده آمریکا، اتحادیه اروپا، مکزیک و چین که ۸۰ درصد کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای را تقبل کرده‌اند، معیاری به دست آورد.

هیچ هزینه رسمی برای تعهدی که باراک اوباما برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در حدود ۲۶ تا ۲۸ درصد کمتر از سال ۲۰۰۵ پذیرفته، برآورد نشده است. این تعهد باید تا سال ۲۰۲۵ صورت گیرد. با این وجود، بررسی‌های «مجمع مدل‌سازی انرژی استنفورد» نشان می‌دهد که بیش از ۱۰۰ سناریو برای کاهش گازهای گلخانه‌ای و هزینه‌های تولید ناخالص داخلی وجود دارد. این اطلاعات و تحلیل‌ها نشان می‌دهد که هدف ۲۶ تا ۲۸ درصدی کاهش گازهای گلخانه‌ای، تولید ناخالص داخلی را بین ۱۵۴ تا ۱۷۲ میلیارد دلار در سال کاهش می‌دهد.اتحادیه اروپا می‌گوید که تا سال ۲۰۳۰، انتشار گازهای گلخانه‌ای را تا کمتر از ۴۰ درصد سطوح ۱۹۹۰ کاهش خواهد داد. در اینجا نیز هیچ برآورد رسمی از هزینه ارائه نشده که غیر طبیعی است. این اطلاعات که از مجمع مدل‌سازی انرژی استنفورد به دست آمده‌اند، نشان می‌دهد که این هدف منجر به کاهش تولید ناخالص داخلی اتحادیه اروپا تا ۶/ ۱ درصد تا سال ۲۰۳۰ یا ۲۸۷ میلیارد یورو به قیمت ثابت سال ۲۰۱۰ خواهد شد. مکزیک از جمله کشورهایی است که قوی‌ترین قانون‌گذاری مربوط به وضعیت آب و هوایی را در میان تمام کشورهای در حال توسعه دارد و تعهد کرده است که انتشار گازهای گلخانه‌ای و کربن خود را تا سال ۲۰۳۰ تا ۴۰ درصد کمتر از روند جاری خود برساند. دولت مکزیک برآورد کرده است که این کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای تا نیمه سال ۲۰۵۰ بین ۶ تا ۳۳ میلیارد دلار به قیمت ثابت سال ۲۰۰۵ هزینه خواهد داشت، اما این هزینه چندان زیاد نیست. پیش‌تر آژانس حمایت از محیط زیست ایالات متحده آمریکا و اتحادیه اروپا از دستورالعملی حمایت می‌کردند که تا سال ۲۰۳۰ کشورها را ملزم می‌کرد تا هزینه کربن به ۵/ ۴ درصد تولید ناخالص داخلی یا ۸۰ میلیارد دلار به قیمت ثابت سال ۲۰۰۵ برسد. چین نیز قول داده است تا سال ۲۰۳۰ انتشار گاز دی‌ اکسید کربن خود را به ازای هر واحد تولید ناخالص داخلی، حداقل ۶۰ درصد کمتر از سال ۲۰۰۵ کند. با استفاده از اطلاعات به دست آمده از تجربه مدل‌سازی آسیا، می‌توان دریافت که هزینه رسیدن به این هدف حداقل چیزی در حدود ۲۰۰ میلیارد دلار در سال خواهد بود. بنابراین، در مجموع، تعهدات پاریس موجب می‌شود که آمریکا، اتحادیه اروپا، چین و مکزیک اقتصاد را حداقل در حدود ۷۳۰ میلیارد دلار تا سال ۲۰۳۰ کوچک کنند و تنها در یک جهان ایده‌آل است که سیاستمداران به‌طور سازگار این مقادیر انتشار را به موثرترین طرق ممکن کاهش می‌دهند.

تجربه نشان می‌دهد که چنین چیزی اتفاق نخواهد افتاد. برای مثال، سیاست‌گذاران می‌توانستند به طرز موثری این کاهش را با بستن مالیاتی معتدل بر کربن یا با تبدیل تولید برق به گاز طبیعی حل کنند. در مقابل، بسیاری از کشورها، شامل ایالات متحده و اتحادیه اروپا پول زیادی صرف یارانه‌هایی برای انرژی خورشیدی و سوخت‌های زیستی کرده‌اند که ماهیت ناکارآمدی دارند. مطالعه ۲۰۰۹ این اهداف که در مجله اقتصاد انرژی چاپ شده، برآورد کرده است که «ناکارآمدی در سیاست‌ها منجر به هزینه‌ای شد که بسیار زیاد است.» این احتمال وجود دارد که در آینده حتی پول بیشتری صرف تکیه کردن بر انرژی‌های سبز شود که ناکارآمدی‌هایی دارد. ۱۲۷ کشور دیگر، تعهداتی داشته‌اند که انتشار گازهای گلخانه‌ای را تا حدود یک چهارم کل مقدار آن کاهش می‌دهد. این کاهش‌ها هر ساله تا بقیه قرن، اقتصاد جهانی را یک تریلیون دلار کوچک می‌کند و این در حالی است که سیاستمداران همه چیز را درست انجام دهند. اگر این امر تحقق نیابد، هزینه واقعی می‌تواند دو برابر شود.با توجه به مطالعات منتشر شده در نشریه «سیاست جهانی»، تمام این تعهدات پرطمطراق، در مورد تغییر وضعیت آب و هوایی نمی‌توانند تاثیر عمده‌ای بگذارند و شکست می‌خورند. در بهترین حال، مقادیر کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای مانع افزایش دما تا تنها ۳۰۶/ ۰ فارنهایت تا سال ۲۱۰۰ می‌شود.خانم فیگوئرز می‌گوید: «اگر کشورها کاهش انتشار گازهای خود در کنفرانس پاریس را برنامه‌ریزی کرده و خود را به آنها ملزم کنند، گذار اقتصادی در واقع به تحقق خواهد پیوست: اما این‌ گذاری نخواهد بود که به آن افتخار کنیم.»