گروه بازرگانی: همزمان با بهبود روابط بین‌المللی ایران پس از اعلام توافق وین، گمانه‌زنی‌هایی مبنی بر ایجاد روابط اقتصادی جدید با دنیا وجود دارد. در این خصوص راه‌اندازی اتاق مشترک ایران-آمریکا به منظور انجام مراودات تجاری با این کشور به یکی از خبرسازترین موضوعات بدل شده است. اما به گفته متولیان بخش خصوصی، آمریکا تاکنون اقدام عملی برای راه‌اندازی اتاق مشترک بین دو کشور نداشته است. در حالی که بر مبنای قوانین جهانی حاکم بر اتاق‌های مشترک، با تاسیس هر اتاق مشترک،‌ کشور مقابل ۶۰ روز فرصت دارد این اتاق را در کشورش راه‌اندازی کند. محمدحسین کریمی‌پور، مشاور عالی اتاق ایران در گفت‌وگو با «دنیای اقتصاد» می‌گوید تا اطمینان حاصل نکنیم که راه‌اندازی اتاق مشترک ایران-آمریکا به نفع موضع ایران و مفید به حال اقتصاد ایران است، اشتیاق برای پیگیری‌اش وجود نخواهد داشت. در ادامه مشروح مصاحبه مشاور عالی اتاق ایران را می‌خوانید.


شایعات زیادی حول روابط بازرگانی ایران و آمریکا شنیده می‌شود. آیا تاسیس اتاق ایران و آمریکا در دستورکار اتاق بازرگانی قرار دارد؟

رئیس اتاق ایران اعلام کرده که اگر آمریکایی‌ها در بستر قوانین جهانی حاکم بر اتاق‌ها، اتاق آمریکا -ایران را به‌طور رسمی تاسیس کنند، طرف مقابل هم باید ظرف 60 روز، اقدام متقابل کند. تا امروز طرف آمریکایی باوجود اظهار تمایل از مجاری مختلف، اقدام عملی نداشته است. واقعیت این است که تاسیس اتاق مشترک ابزاری برای تعقیب منافع ملی است، نه خوب است و نه بد. در شرایط حاضر، جامعه اقتصادی ایران با دقت رفتار آمریکایی‌ها را در قبال توافق رصد می‌کند. اگر رفتار آمریکایی‌ها مسوولانه نباشد، انگیزه و امکان تسهیل همکاری اقتصادی وجود ندارد.


یعنی اتاق ایران اشتیاقی به آغاز تاسیس اتاق مشترک ندارد؟

من از دید کارشناسی خودم می‌گویم تا وقتی اطمینان نیابیم این اقدام به نفع موضع ایران و مفید به حال اقتصاد ایران است، اشتیاق برای پیگیری‌اش وجود نخواهد داشت. وقتی از سوئیس تا آلمان، ایتالیا و چین جلوی پای بنگاه‌های ایرانی فرش قرمز پهن شده، چرا باید خود را با رفتار غیر دوستانه برخی دولت‌ها به دردسر بیندازیم؟ امروز پیشنهادهای اقتصادی متنوع و جدی از سراسر جهان دریافت می‌شود. بخش خصوصی وقت پرداختن به پرونده‌های مبهم و سیاست بازی را ندارد. کسب و کار فضای امن تجاری می‌طلبد. این فضا برای بنگاه‌های ما در فرانکفورت، پکن، رم، وین و زوریخ فعلا بیشتر احساس می‌شود تا در نیویورک.


ولی با جست‌وجو در اینترنت حداقل دو مورد ثبت اتاق مشترک بین ایران و آمریکا قابل مشاهده است. چرا می‌گویید اتاق مشترک نداریم؟ پس اتاق‌های ثبت شده چه ماهیتی دارند؟

من در مورد ثبت اتاق‌های مشترک رسمی و از کانال اتاق‌های ملی سخن می‌گویم. در برخی کشورها حتی ایالات‌متحده، ثبت هر عنوانی همانند پروسه ثبت شرکت‌ها توسط هر کسی ممکن است. اما اینها در واقع ماهیت بنگاه دارند و صرف درج کلمه اتاق در نام ثبتی‌شان سبب نمی‌شود اختیارات قانونی اتاق‌های ملی آن کشور را هم داشته باشند، نه در سطح قوانین محلی و نه در سطح قوانین بین‌المللی.


شنیده می‌شود برخی از این شرکت‌های ثبت شده اقدام به صدور کارت عضویت اتاق آمریکا-ایران به قیمت چند هزار دلار می‌کنند. این عضویت‌ها مورد تایید اتاق ایران هست؟

بعید است صاحبان صنایع و تجار حرفه‌ای ساده لوح باشند و چندمیلیون تومان برای یک کارت یادگاری پول بدهند. چنین چیزهایی در اتاق‌های رسمی دو کشور و در بستر بین‌المللی شبکه جهانی اتاق‌های بازرگانی و نزد دولت‌ها، فاقد ارزش عملیاتی است.