غلامرضا کیامهر

انتشار روزنامه اختصاصی رفته رفته دارد به یک عارضه عمومی برای سازمان‌های دولتی و غیردولتی تبدیل می‌شود. دریافت امتیاز انتشار روزنامه برای سازمان‌ها و موسساتی که از قدرت و نفوذ لازم برخوردارند، کار چندان دشواری نیست. دشواری اصلی کار در چگونه منتشر کردن یک روزنامه با در نظر گرفتن کیفیت و صرفه اقتصادی آن است که به باور روزنامه‌داران و روزنامه‌نگاران حرفه‌ای و صاحب تجربه، در شرایط کنونی هیچ یک از این دو هدف در روزنامه‌های کم‌تیراژ اختصاصی قابل دسترسی نیست. تجربه انتشار کوتاه مدت روزنامه خورشید وابسته به سازمان تامین اجتماعی در اواخر سال گذشته و روزنامه‌های اختصاصی دیگری که طی چند دهه گذشته با بودجه سازمان‌های مختلف پا به عرصه وجود گذاشتند و خیلی زود از صحنه محو شدند، شاهدی بر این مدعاست، اما عمر بسیار کوتاه روزنامه خورشید ارگان سازمان تامین اجتماعی به‌رغم داشتن میلیون‌ها مخاطب بالقوه در میان شاغلین و بازنشستگان تامین اجتماعی، برای سازمان‌هایی که روزنامه اختصاصی منتشر می‌کنند یا سودای انتشار آن را در سر دارند، از همه هشداردهنده‌تر است، ضمن آنکه تصمیم به توقف انتشار چنان روزنامه‌ای که بار مالی سنگین را بر سازمان تامین اجتماعی تحمیل می‌کرد، نشانه‌ای از روشن‌بینی و خردورزی مسوولان سازمان مزبور بوده است.

سوای برخی سازمان‌های بزرگ خدماتی نظیر، شهرداری تهران که همه‌روزه میلیون‌ها شهروند با خدمات آن سر و کار دارند و نزدیک به دو دهه است که روزنامه پرتیراژ و پرمخاطبی به نام همشهری را منتشر می‌کند، بنا به دلایلی که پیش‌تر ذکر آن رفت، انتشار روزنامه توسط سازمان‌های دیگر خصوصا سازمان‌های مرتبط با مسایل اقتصادی، هیچ‌گونه توجیه منطقی و اقتصادی نمی‌تواند داشته باشد. دلیل آن هم کاملا روشن است؛ امروز در تهران حدود ۱۰ روزنامه و چندین هفته‌نامه و ماهنامه اقتصادی با تیراژ نسبتا بالا منتشر می‌شوند که به قول معروف این نشریات از سیر تا پیاز اخبار وقایع و رخدادهای کلیه حوزه‌های اقتصادی اعم از بازارهای پولی و مالی، صنعت بازرگانی و مسائل مربوط به تشکل‌های صنفی و اقتصادی کشور را همراه با تحلیل‌های کارشناسی پوشش می‌دهند و در این ارتباط موضوعی را ناگفته باقی نمی‌گذارند، ضمن آنکه چندین روزنامه عمومی و خبری موجود در کشور هم هرکدام بخشی از صفحات خود را به درج و انعکاس مسائل اقتصادی کشور اختصاص داده‌اند که با این اوصاف گمان نمی‌رود، دیگر موضوع و مطلب درخور توجهی برای درج و انعکاس در روزنامه‌های اختصاصی موسسات و تشکل‌های اقتصادی باقی بماند، مگر آنکه مسوولان این قبیل سازمان‌ها تصمیم بگیرند به منظور تغذیه صفحات روزنامه‌های اختصاصی خود، تمامی کانال‌های اطلاع‌رسانی به روی مطبوعات را مسدود کنند که حتی در چنین شرایطی نیز قادر به هماوردی با روزنامه‌داران و روزنامه‌نگاران حرفه‌ای نخواهند بود.

البته انتشار هفته‌نامه‌ها و ماهنامه‌های علمی و تخصصی مفید و قابل استفاده برای اعضای چنین سازمان‌هایی نه تنها اقدامی توجیه‌پذیر که حتی بسیار لازم و ضروری است؛زیرا به دلیل وجود انبوه اخبار و موضوعات اقتصادی مورد توجه عامه مردم و فعالان اقتصادی کشور که روزنامه‌های اقتصادی همه روزه آنها را منعکس می‌کنند، جای زیادی برای طرح مطالب صد درصد علمی و تخصصی موردعلاقه و نیاز مخاطبان خاص و کم‌شمار در این روزنامه‌ها باقی نمی‌ماند و به همین سبب این وظیفه خود موسسات و تشکل‌های اقتصادی است که در نشریات تخصصی داخلی خود چنین خوراکی را برای اعضا و مخاطبان ویژه‌ای که به آنها حق عضویت می‌پردازند، تامین کنند.

اما متاسفانه مشاهده می‌شود که پاره‌ای از موسسات و تشکل‌های اقتصادی به جای پرداختن به این امر مهم وقت، انرژی و منابع خود را یا صرف انتشار نشریات خبری پرزرق‌و‌برق و پرهزینه می‌کنند و بی‌توجه به این واقعیت علمی که خبر کوتاه زمانی بعد از تولد می‌میرد، هر ماه یا هر دو ماه یک بار کلکسیونی از اخبار و گزارش‌های کهنه و تاریخ مصرف گذشته را تحویل خوانندگان نشریات خود می‌دهند یا به تازگی هم مدتی است منابع محدودی را که باید صرف اطلاع‌رسانی مفید و مشکل‌گشایی از کار اعضا و فعالان اقتصادی کشور شود، صرف انتشار روزنامه‌هایی می‌کنند که نه محتوای کمیاب و توجه‌برانگیزی دارد و نه اثر و نشانه‌ای از یک کار حرفه‌ای در آنها مشاهده می‌شود.

به قول معروف، در خانه اگر کس است، یک حرف بس است.

Kiamehr@Hotmail.com