سیدمصطفی مقدسی *

چندی است که در پی حرکت بانک مرکزی در جهت تنظیم نرخ ارز با شرایط بازار، باب گفت‌وگو و تحلیل بیش از پیش باز شده است و نظرات مختلفی درباره درستی و نادرستی آن، شیوه انجام کار، تعارض نظرات قبلی و عملکرد بعدی، عقب‌نشینی‌ها و حرکات نوسانی مطرح گردیده است. مدافعان تبعیت نرخ ارز از میزان تورم و شرایط بازار و مدافعان تثبیت نرخ ارز، حامیان تولید یا تنظیم بازار براساس اهداف بقا، ثبات رویه و برنامه‌ریزی یا کنترل تورم، هریک به جای خود و براساس نگرش خود به دفاع از یکی از دو نظریه پرداخته‌اند. اما کسی نمی‌گوید که جای ابزارهای مالی برای مراقبت از فعالیت‌های صنعتی و تجاری کجاست و وظیفه کیست که مقررات لازم را در این باره وضع، مجوزهای لازم را اعطا و زمینه استفاده از آن را فراهم نماید.

درست است که تاجر و صنعتگر در تصمیمات خود، مشابه مواد اولیه و ماشین‌آلات همواره بایستی از نرخ پول و ارز و تغییرات آن مطلع باشد تا بتواند در میدان رقابت، بهای تمام شده محصولات خود را تنظیم نماید اما به واقع تخصص و توان اصلی او در این عرصه نیست بلکه وظیفه بانک مرکزی کشور است که ابزارهای لازم را جهت ایجاد شرایط ثابت برای رونق تولید و تجارت فراهم نماید.

یکی از این ابزارها هجینگ است تا تولیدکنندگان و عرضه‌کنندگان کالا در کشور بتوانند تعهدات خود را که در قبال تامین مواد اولیه و ماشین‌آلات به ارزهای دیگر سپرده‌اند با نرخ و هزینه ثابت و معین با پول ملی تعیین نمایند. ابزاری که در همه دنیا رایج است و این گروه از فعالان اقتصادی را از دغدغه شوک و تغییرات نرخ ارز تا حدودی خلاصی داده و جامعه را نیز کمتر با التهاب تغییر قیمت کالا مواجه می‌سازد.

بنابراین ضروری است که بانک مرکزی نسبت به اجرایی کردن ابزار هجینگ اقدام کند.

* دبیر شورای تولیدکنندگان پودر شوینده