مهرداد گوران

نتایج انتخابات اتاق ایران نشان داد که بخش خصوصی از مرحله ریش سفیدی و پا درمیانی چهره‌های «معتمد و موجه»، به دوران تصمیم‌گیری‌های مبتنی بر اراده جمعی و هم اندیشی و همگرایی قانونمند گام گذاشته است؛ انتخاباتی که نه فقط عرصه رقابت جوان و پیر که خاستگاه تلاقی و تجلی اندیشه‌ها و رویکردهای متفاوت بود؛ وقتی محسن حاجی بابا پس از روشن شدن نتیجه رقابت نامزدهای نواب رییس اتاق، از میان جمعیت بانگ برآورد که «نوگرایی پیروز شد»، سخن شادمانه او به شکست «دیگری بزرگ» اشاره نداشت، بلکه نمایانگر ارزش‌های نهفته در دل «تفاوت» و سرپیچی از «تکرار» بود؛ آنها که در طبقه دهم اتاق نظاره گر آن انتخابات نفس‌گیر بودند به روشنی دریافتند که می‌توان طرحی نو در انداخت، اگر که باور و اراده به تغییر

در کنار هم بنشینند.

طی هفته‌های گذشته با تعدادی از بزرگان و چهره‌های سرشناس صنعت و تجارت کشور گفت‌و‌گو کرده و دریافته بودم که حتی آنها نیز که به طیف سنتی اتاق تعلق دارند دیگر آن هویت نمادین اتاق «پدرسالار» را کنار گذاشته و به دنبال نگاهی دیگر گونه به بخش خصوصی کشور هستند، چنانکه اسدالله عسگراولادی داستان لاک پشت و نجات جنگل را یادآوری کرد و میرمحمد صادقی نیز خود تصمیم به کناره‌گیری گرفته بود، اما به خواست دوستان به رقابت انتخاباتی بازگشت.

او با اختلاف چند رای از کرسی هیات رییسه باز ماند، اما از گلدان‌های رای نه شکست و پیروزی رقبا که کبوتر بخش خصوصی بی‌هیچ شعبده‌ای بیرون جست و به پرواز درآمد؛ بنابراین نتایج انتخابات اتاق ایران را نباید به مثابه «از میدان به در رفتن» برخی و «به عرصه آمدن» برخی دیگر در نظر گرفت که حاصل این نوع تحلیل و تعبیر، فروکاستن آن اراده جمعی به صف‌بندی‌ها و تقابل‌های رایج است؛ واقعیت این است که بخش خصوصی در آستانه فصلی نو قرار گرفته و «نوگرایی» (Modernity) اکنون به صنعت و تجارت و «نوآفرینی» (Modernization) پیوند خورده است؛ از این رو پارلمان بخش خصوصی اگرچه دیگر به نفوذ و رابطه چند شخصیت پیشکسوت متکی نیست اما به خواست نمایندگان خود ابتناء می‌کند و به نظر می‌رسد که راه آینده نیز از این درگاه می‌گذرد.

شاهد مثال هم میزان رای علینقی خاموشی بود که بیش از هفتاد درصد در مقایسه با انتخابات دوره قبل کاهش یافت، از آن سو اما رای نهاوندیان هفتاد درصد افزایش داشت، این چرخش معنادار صرفا در تقابل دیدگاه این دو پیرامون نرخ ارز و مقولاتی از این دست، خلاصه نمی‌شود و هیجان درنگ در معنای این انتخابات کمتر از هیجان بالا و پایین رفتن آرا در روزی که گلدان‌ها از خرد جمعی پر شد، نیست.