ترفند
قسمت‌های مختلف یک دوربین
بزرگ یا کوچک، ارزان یا گران، ساده یا پیشرفته، در همه حالات یک دوربین از این قسمت‌ها تشکیل شده است: چشمی، شاتر، دیافراگم، لنز، نورسنج و در مورد خیلی از دوربین‌ها فلاش. برنامه‌های آماده‌ای که در دوربین هستند تا تصمیم بگیرند که قسمت‌های مختلف دوربین چگونه با یکدیگر به طور اتوماتیک کار کنند، یک امر عادی در دوربین‌های امروزی هستند.
صفحه LCD
فقط در دوربین‌های عکاسی دیجیتال وجود دارد. این نوع چشمی با همکاری لنز دوربین، کادری که در عکس ظاهر خواهد شد را نشان می‌دهد. با استفاده از صفحه LCD می‌توان نه تنها متدی را که در بالا در مورد آن شرح دادیم (یعنی فوکوس کردن) را انجام دهید، بلکه می‌توانید ببینید که عکس چگونه خواهد افتاد و مثلا عکس چقدر روشن یا تیره ظاهر خواهد شد. روی صفحه LCD معمولا اطلاعات مربوط به تنظیماتی که در هنگام گرفته شدن عکس استفاده خواهند شد، مثل شاتر و اندازه دیافراگم هم نمایش داده می‌شوند.
در یک دوربین تک‌لنزی انعکاس تصویری که درون چشمی آن مشاهده می‌شود، از درون لنز و یک سری آینه عبور می‌کند تا به پنجره چشمی در پشت دوربین می‌رسد. از این رو چشمی این گونه دوربین‌ها، کادر عکس را دقیقا نشان داده و بعضی مواقع هم اطلاعات دیگر، مثل سرعت شاتر و دیافراگم را در آن می‌توان مشاهده کرد.
شاتر
اندازه سرعت بر حسب ثانیه یا کسری از ثانیه بیان می‌شود. این اندازه معمولا همراه با درجه باز بودن دیافراگم بیان می‌شود تا مقدار مشخص نوری که گیرنده نوری باید دریافت کند را مشخص کند، اما از این اندازه برای تاثیر حرکت در عکس هم استفاده می‌شود. برای سرعت‌های شاتر طولانی تر از ثانیه و جهت احتراز از لرزش دست، باید از سه پایه یا سایر وسایل ثابت نگه داشتن دوربین استفاده کنید. حتی اگر همه کارها به طور اتوماتیک در دوربین شما انجام می‌شود، باز هم بهتر است که قبل از گرفتن عکس کنترلی در مورد سرعت شاتر بکنید تا بدانید که عکس شما با چه سرعتی گرفته می‌شود.
دیافراگم
دیافراگم اغلب در لنز جای دارد. اندازه باز بودن دیافراگم همراه با سرعت شاتر، مقدار نوری که به گیرنده نوری می‌رسد را تنظیم می‌کنند. رقم پایین‌تر در دیافراگم به معنی بازتر بودن دیافراگم است. برای هر پله یا گامی که دیافراگم کاهش پیدا می‌کند (یعنی رقم‌ها افزایش پیدا می‌کنند) مقدار نوری که به داخل دوربین راه پیدا می‌کند، نصف می‌شود. دیافراگم ۸/۲ دو برابر دیافراگم ۴ نور به داخل دوربین وارد می‌کند.
اندازه دیافراگم بازتر (رقم‌های کوچک‌تر) همچنین باعث می‌شود تا عمق میدان عکس کاهش پیدا کند. این بدین معنی است که تصویر فقط در محدوده کمی به صورت واضح دیده خواهد شد و قبل و بعد از این منطقه، تصویر سوژه تار خواهد بود. عمق میدان کمتر را می‌توان در موارد مشخصی به کار برد، مثلا زمانی که عکس شخصی را می‌خواهیم از پس زمینه متحرک آن جدا کنیم.
لنز
در یک دوربین قطع کوچک که از فیلم ۳۶×۲۴ میلیمتری استفاده می‌کند، یک لنز ۵۰میلیمتری لنزی نرمال به حساب می‌آید. این لنز نه تصویر را بزرگ‌تر و نه کوچک‌تر می‌کند. لنزی که باعث می‌شود موضوع عکس بزرگ‌تر شود به لنز تله مشهور است که فاصله کانونی آن بیشتر از ۵۰ میلیمتری است و اگر موضوع عکس کوچک‌تر از اندازه طبیعی آن شود، آن لنز، لنزی واید است. لنزهای با فاصله کانونی متغیر به لنز زوم مشهور هستند. در لنز نرمال، فاصله کانونی برابر اندازه قطر کادر نگاتیو است. دوربین دیجیتال دارای گیرنده نوری یا سنسوری است که اندازه آن خیلی کوچک‌تر از قطع یک فیلم است. از این رو لنز نرمال در دوربین دیجیتال کوچک‌تر از لنز نرمال در دوربین‌های سنتی قطع کوچک است. فاصله کانونی لنز، معمولا در دوربین‌های دیجیتال معادل فاصله کانونی لنزها دوربین‌های قطع کوچک در نظر گرفته می‌شود.
فلاش
حتی دوربین‌های کوچک و ساده هم، امروزه مجهز به فلاش هستند. میدان روشن کردن فلاش‌های ثابت روی دوربین‌ها محدود است (بین ۵/۰ تا ۳ متر، جهت اطلاع دقیق به دفترچه دوربین خود مراجعه کنید)، اما این فلاش برای فاصله‌های کم و کوتاه در یک محیط سربسته کفایت می‌کند.
کاهش خطر قرمزی چشم: فلاش‌ها معمولا روی یک دوربین کوچک در کنار لنز قرار گرفته‌اند. اگر کسی که عکس او گرفته می‌شود، مستقیما به دوربین نگاه کند، نور فلاش منعکس شده از برخورد به سرخرگ‌های شبکیه چشم باعث قرمز شدن چشم فرد در عکس خواهد شد که پدیده چشم قرمز مشهور است. برای مقابله با بروز این پدیده، فلاش می‌تواند قبل از گرفتن عکس، نوری از خود بیرون بدهد، در این هنگام به دلیل نور بیشتر، مردمک چشم خود را جمع می‌کند و سپس فلاش زده می‌شود. از این رو یک فاصله و وقفه‌ای بین هنگامی که شاتر فشارداده می‌شود و زمانی که عکس گرفته می‌شود، به‌وجود می‌آید. در این فاصله، ممکن است مدل عکاسی شما خسته شود و قیافه دیگری به خود بگیرد که در عکس ظاهر شود.
ارسال نظر