متخصصان پاسخ میدهند: بچهها از چه زمانی گوشی به دست بگیرند
خبرگزاری فارس: این روزها مشاهده بچههای کم سن و سالی که با گوشی و تبلت سر خودشان را گرم میکنند و به جای بازی و جست و خیز ترجیح میدهند یک گوشه بنشینند و بازیهای ویدئویی انجام دهند، روز به روز در حال افزایش است. سوالی که در این میان مطرح میشود این است که سن مناسب برای استفاده بچهها از گوشی چه زمانی است. آیا والدین میتوانند با سپردن این نوع ابزار به بچهها آنها را با خیال راحت رها کنند و در این صورت مشکل یا تهدیدی برای فرزندان دلبندشان وجود نخواهد داشت.
امروزه فرض این است که هر بچهای دوست دارد گوشی تلفن همراه داشته باشد و برای این کار به والدین خود فشار میآورد، اما با استفاده از تلفنهای همراه میتوان به اینترنت متصل شد، ویدئوها و عکسهای شخصی ارسال کرد و به راحتی با هر کسی در ارتباط بود.
خبرگزاری فارس: این روزها مشاهده بچههای کم سن و سالی که با گوشی و تبلت سر خودشان را گرم میکنند و به جای بازی و جست و خیز ترجیح میدهند یک گوشه بنشینند و بازیهای ویدئویی انجام دهند، روز به روز در حال افزایش است. سوالی که در این میان مطرح میشود این است که سن مناسب برای استفاده بچهها از گوشی چه زمانی است. آیا والدین میتوانند با سپردن این نوع ابزار به بچهها آنها را با خیال راحت رها کنند و در این صورت مشکل یا تهدیدی برای فرزندان دلبندشان وجود نخواهد داشت.
امروزه فرض این است که هر بچهای دوست دارد گوشی تلفن همراه داشته باشد و برای این کار به والدین خود فشار میآورد، اما با استفاده از تلفنهای همراه میتوان به اینترنت متصل شد، ویدئوها و عکسهای شخصی ارسال کرد و به راحتی با هر کسی در ارتباط بود. بنابراین اگر چه گوشیهای هوشمند زندگی انسانها را غنا میبخشند، اما میتوانند مشکلات جدی هم برای آنها به وجود آورند. دیجیتال ترندز گزارش میدهد: بر اساس بررسیهای موسسه Pew در سال ۲۰۱۵ حدود ۷۲ درصد از بزرگسالان در آمریکا از گوشیهای هوشمند استفاده میکنند و بچهها از ۳/ ۱۰ سالگی به تلفنهای همراه دسترسی مییابند. همچنین تحقیقات Internet Matters نشان میدهد ۶۵ درصد از بچههای ۸ تا ۱۱ ساله در انگلیس دارای تلفن همراه شخصی هستند. والدین در این کشور دوست دارند سن مالکیت تلفن همراه برای بچههایشان در ۱۰ سالگی باشد.
اما بررسی آکادمی اطفال آمریکا نشان داده که تقریبا تمامی بچهها در این کشور(معادل ۶/ ۹۶ درصد) از سنین کم از تلفن همراه استفاده میکنند و ۷۵ درصد از بچهها تا سن ۴ سالگی مالک گوشی شخصی خود میشوند. دکتر پاملا راتلج مدیر مرکز تحقیقات روانشناسی رسانهها معتقد است نمیتوان برای زمان دسترسی همه بچهها به گوشیهای هوشمند یک سن واحد تعیین کرد و این امر به زمان بلوغ آنها، نحوه استفاده آنها از گوشیهای هوشمند و میزان درک و کنترل این نحوه استفاده توسط والدین بستگی دارد. البته برای نسلی که برای پی بردن به حضور دوستانشان در منزل باید به در خانه آنها میرفتند و فقط در کتابخانهها میتوانستند به جستوجو بپردازند، امکاناتی که گوشیها به همراه میآورند بسیار دلهره آور است.
دکتر راتلج در این مورد معتقد است: شرایط به سرعت در حال تغییر است و با پیشرفت فناوری ما باید تصمیم بگیریم که چه چیزی برای فرزندانمان بهترین است. ولی ما این گونه بزرگ نشدهایم. بنابراین والدین باید ترسشان را کنار بگذارند و بر این مبنی قضاوت کنند که در محیط فعلی چه چیزی برای فرزندانشان مناسب است و نه اینکه چه چیزی در زمان کودکی خودشان برای بچهها مناسب بوده است. وی میافزاید: اگرچه برخی اخبار ناخوشایند در مورد مزاحمتهای جنسی و تهدید و باجگیری در فضای مجازی والدین را میترساند، اما ممنوع کردن کامل استفاده از گوشی به این علت مشکلآفرین است. زیرا تلفنهای همراه بخش بزرگی از جهان امروزی را تشکیل میدهند و کار بهتر گفتوگو با بچهها و کمک به آنها برای درک نگرانیهای بحق والدین است. دکتر راتلج تصریح میکند: والدین نباید لزوما به بچه هایشان یاد بدهند که چگونه از فناوری استفاده کنند. کار آنها آموزش تفکر انتقادی و رفتار مسوولانه است.
آموزش این ارزشها به فرزندان نیازی به اطلاع از فناوریهای مورد استفاده در گوشیهای هوشمند ندارد. بنابراین والدین با نقل اخبار مذکور و دلنگرانیهای خود، میتوانند بچهها را متوجه منشأ نگرانی هایشان کنند. در این صورت بچهها بهتر میفهمند که باید از گوشی خود چه استفادههایی بکنند و چرا توجه به حساسیتهای والدین جدا مهم است. بهعنوان مثال با بیان تبعات درج آدرس منزل در یک برنامه مشکوک تلفن همراه میتوان آنها را برای عدم انجام چنین کارهایی قانع کرد. اما به سوال اول برگردیم. بچهها از کی میتوانند گوشی داشته باشند. برخی والدین معتقدند باید به بچههای ۸ و ۹ ساله هم گوشی داد تا بتوان آنها را کنترل کرد، از موقعیت مکانیشان مطلع شد و به خانه آورد. برای برآورده کردن این خواست منطقی نیازی به خرید آیفون نیست و استفاده از یک گوشی ساده هم کافی است.
همچنین میتوان گوشیهای هوشمند را به مدت محدود در اختیار بچهها گذاشت تا زیر نظر والدین و با اعمال محدودیت بازیهای مدنظرشان را اجرا کنند. این کار فرصت بحث با بچهها در مورد خطرات و چالشهای استفاده گسترده از تلفنهای همراه را هم فراهم میکند، اما والدین باید در این شرایط به دقت رفتارهای بچهها و سطح دسترسی آنها را زیرنظر بگیرند. دکتر راتلج در این مورد معتقد است: همینطور که نباید فردی را که رانندگی بلد نیست پشت فرمان خودرو نشاند، نباید فردی که استفاده از گوشی را یاد نگرفته را هم با این ابزار تنها گذاشت. وی معتقد است در اواسط دوران تحصیل کم کم میتوان بچهها را با چالشهای کاربرد گوشیهای هوشمند آشنا کرد. در نهایت این والدین هستند که تصمیم میگیرند فرزندشان چه زمانی برای استفاده از تلفن همراه آماده است و در این زمان میتوان در مورد قواعد و شروط این کار هم با فرزندان به بحث نشست.
ارسال نظر