مجمع جهانی اقتصاد در گزارشی که با کمک 700 نفر از متخصصان جهانی تهیه شده است، با هشدار نسبت به شکاف بسیار زیاد در درآمد افراد فقیر و ثروتمند در جهان اعلام کرد: این نابرابری بزرگ‌ترین خطری است که جهان در ۱۰ سال آینده با آن روبه‌رو خواهد بود.
این در حالی است که بیشتر کشورها تلاش می‌کنند از طریق ترکیب قوانین اجتماعی خدمات اولیه (مانند تحصیلات، آموزش‌های مهارتی و بهداشت) با حداقل دستمزد، افزایش تدریجی مالیات بر درآمد و مالیات بر املاک و مستغلات به مشکلات توزیعی رسیدگی کنند. در برخی کشورها، اعمال محدودیت گسترده بر رشد درآمد و دستمزد، برای احیای رقابت‌پذیری و افزایش تولید بالقوه مهم به نظر می‌رسد.
در این میان، معضل نابرابری در کلان‌شهرهای جهان آشکارتر است. حتی در شهرهای بسیار توسعه یافته نیز نابرابری‌ها می‌تواند علامت‌دار شود. کلان‌شهرهایی مثل بمبئی، نایروبی و کینشازا، در واقع شهرهای کوچکی هستند که به‌وسیله تعداد زیادی از محله‌های فقیر نشین احاطه شده‌اند، جیب‌هایی پر از ثروت در دریایی از ناامیدی. این شهرها هیچ شباهتی با توکیو، نیویورک و لندن ندارند شهرهایی که با وجود داشتن مناطق محروم، به توزیع عادلانه‌تر ثروت نیز توجه دارند.
اما در میان کشورهای توسعه یافته، آمریکا بدترین (نابرابرترین) توزیع درآمد قابل تصرف را دارد. دلیل این امر تصاعدی نبودن مالیات بر درآمد در این کشور نیست. بالعکس، مالیات بر درآمد در آمریکا از بسیاری از کشورهای اروپایی، کانادا و استرالیا که عمدتا مالیات بر درآمد تنازلی دارند، تصاعدی‌تر است.
تفاوت در این جا است که دولت آمریکا در مقایسه با همتایان توسعه یافته خود، سهم بسیار کمتری از تولید ناخالص داخلی خود را به برنامه‌های حمایتی از خانواده‌ها، پرداخت‌های نقدی، معافیت‌های مالیاتی و خدمات دولتی مستقیم اختصاص می‌دهد.
در سایر کشورهای توسعه یافته عمدتا تلاش بر اعمال مالیات‌های تنازلی بر مصرف و پرداخت‌های انتقالی تصاعدی است و به این صورت این کشورها توانسته‌اند، شکاف درآمدی را به مقدار قابل توجهی کاهش دهند. پرونده پیش رو، ترجمه برخی از تازه‌ترین مقاله‌های نویسندگان صاحب نام سایت پراجکت سندیکیت است.