پیوستن ایران به کنوانسیونهای بینالمللی
نخستین کوشش ایرانیان برای پیوستن به کنوانسیونهای بینالمللی در مورد تشکیلات بینالمللی صلیب سرخ به دوران پادشاهی ناصرالدین شاه قاجار بازمیگردد. ایران در زمان حکومت او و در دسامبر سال ۱۸۷۴/ شوال ۱۲۹۱، کنوانسیون مصوب ۱۸۶۴ ژنو را پذیرفت. اما عملا برای دهها سال پس از این تاریخ هیچگونه اقدامی برای تاسیس موسسه یا سازمانی که عامل اجرایی این کنوانسیون در ایران باشد صورت نگرفت. طی این سالها، جدیترین کوشش ایران در این زمینه اعزام نمایندهای به سومین کنفرانس بینالمللی صلیب سرخ در ژنو بود.
نخستین کوشش ایرانیان برای پیوستن به کنوانسیونهای بینالمللی در مورد تشکیلات بینالمللی صلیب سرخ به دوران پادشاهی ناصرالدین شاه قاجار بازمیگردد. ایران در زمان حکومت او و در دسامبر سال ۱۸۷۴/ شوال ۱۲۹۱، کنوانسیون مصوب ۱۸۶۴ ژنو را پذیرفت. اما عملا برای دهها سال پس از این تاریخ هیچگونه اقدامی برای تاسیس موسسه یا سازمانی که عامل اجرایی این کنوانسیون در ایران باشد صورت نگرفت. طی این سالها، جدیترین کوشش ایران در این زمینه اعزام نمایندهای به سومین کنفرانس بینالمللی صلیب سرخ در ژنو بود. در این کنفرانس، عبدالصمد ممتازالسلطنه سیاستمدار و وزیر مختار وقت ایران در پاریس، نقش بسیار مهمی در تبیین نگرش جوامع اسلامی به نشان بینالمللی صلیب سرخ داشت. اگرچه همچنان هیچ نهادی از سوی دولت ایران برای انجام وظایف مربوط به صلیب سرخ بهوجود نیامد. فعالیتهای مربوط به این مؤسسه تنها در اثر کوششهای شخصی افراد و بهصورت غیرمتواتر انجام میشد. در عین حال ایران نشان صلیب سرخ را نپذیرفت و از بعد از پیروزی انقلاب اسلامی فعالیتهای مربوط به این سازمان بینالمللی را مانند دیگر کشورهای اسلامی با نشان هلالاحمر انجام میدهد.
ارسال نظر