از نظر تاریخی تغییر در روش و نگرش معماران ایرانی از زمانی آغاز شد که ارتباط ایران با اروپا به‌طور مستقیم برقرار شد. اولین ساختمانی که در تهران از معماری فرنگی بهره برده، مدرسه دارالفنون(۱۲۶۸ـ۱۲۶۶هـ.ق.) است. برای اولین‌بار قوس‌های نیم‌دایره رومی و ستون‌های فرنگی مشاهده می‌شود و بعدها این شیوه و نفوذ معماری اروپایی در بناها و کاخ‌های «دوشان تپه»، «قصر فیروزه»، «باغ فردوس»، «کاخ سلطنت‌آباد» و... دیده می‌شود؛ اما در دهه آخر سلطنت ناصرالدین شاه ساختما‌ن‌هایی کاملا به ظاهر فرنگی که هیچ‌گونه نمادی از معماری سنتی ایران در آنها دیده نمی‌شود، ساخته شدند. مثلا «قصر یاقوت»(۱۳۰۳ـ۱۳۰۲هـ.ق.) واقع در سرخه حصار تهران از این نمونه است. ساختمان قصر، به شکل مکعب مستطیل، با بام شیبدار فلزی و بالکن در چهار طرف آن بود. معماری پایتخت به دو‌گونه کاملا مجزا تقسیم شد، ساختمان مجلل برای قشر مرفه، شکل فرنگی و ساختمان‌های مردم عادی که فرق چندانی با ساختمان‌های پدران آنها نداشت. نیلفروشان، محمدرضا؛ معماری ایران از آغاز تا دوره قاجار، اصفهان، ۱۳۸۶، ص۹۵