گروه تاریخ و اقتصاد: در نهم دسامبر سال ۱۹۴۶ شورای مشروطه هند برای نخستین بار اعلام کرد که قانون مشروطه این کشور تنظیم شده است. جنبش استقلال هند، سلسله‌ای از انقلابات بود که توسط مردم هندوستان و در جنگ با امپراتوری بریتانیا بر سر استقلال سیاسی این کشور صورت گرفت. جنبش از شورش ۱۸۵۷ میلادی شروع شد و در اواسط دهه ۱۹۴۰ میلادی با «جنبش خروج از هند» به رهبری مهاتما گاندی و تسخیر «هند بریتانیا» توسط ارتش ملی هند به رهبری سوبهاش چاندرا بوز اوج گرفت. آزادی نهایی بالاخره در ۱۵ اوت ۱۹۴۷ میلادی ممکن شد. مبارزات این جنبش با بسیاری از وقایع تاریخی و یگانه شناخته می‌شود. برای مثال، اولین و بزرگ‌ترین مقاومت غیرخشونت‌آمیز توده‌ای که در آن ۵۰ میلیون نفر از ۱۹۱۸ میلادی تا ۱۹۴۵ میلادی به رهبری مهاتما گاندی شرکت کردند.این جنبش قلمرو وسیعی همچون سازمان‌های سیاسی، فلسفه‌ها و عقاید متفاوت و جنبش‌ها را در برمی گیرد که همگی یک هدف مشترک داشتند و آن پایان دادن به حکمرانی کمپانی هند شرقی و استیلای امپراتوری بریتانیا در بخش‌های جنوب آسیا بود. جنبش استقلال، کمپین‌های مختلف ملی و منطقه‌ای، تلاش‌ها و تلاطم بسیاری را تجربه کرده است که برخی از آنها بدون خشونت و برخی دیگر خشونت‌آمیز بوده‌اند.

در طول چهل و پنج سال اول قرن نوزدهم، رام موهان روی آموزش و پرورش مدرن را به مردم هند معرفی کرد. سوامی ویوکاناندا توانست فرهنگ غنی هند را در پایان قرن نوزدهم به غرب بشناساند. بسیاری از رهبران سیاسی کشور در قرن ۱۹ و ۲۰ همچون مهاتما گاندی و سوبهاس چاندرا بوز از آموزه‌های سوامی ویوکاناندا متاثر بوده‌اند. بنابر اظهارات سوبهاس چاندار بوز که مهم‌ترین طرفدار مبارزه مسلحانه برای استقلال هند بود، سوامی ویوکاناندا «خالق هند مدرن» بود و مهاتما گاندی در مورد وی می‌گوید که تاثیر آموزه‌های سوامی، عشق او (گاندی) را به کشورش هزار برابر کرده است. نوشته‌های او الهام‌بخش نسلی بود که برای آزادی می‌جنگیدند. آخرین مراحل مبارزه برای آزادی از دهه ۱۹۲۰ به بعد، با قبول سیاست مهاتما گاندی در مورد عدم خشونت و مقاومت مدنی، مبارزه مشروطه محمدعلی جناح برای دفاع ازحقوق اقلیت‌ها در هند و چندین کمپین دیگر همراه بود. انقلابیونی نظیر سوبهاش چاندرا بوز و بی هاگات سینگ برای دستیابی به استقلال، بیانیه‌هایی در زمینه یک حرکت انقلابی مسلح ارائه دادند. شاعرانی نظیر رابیندرانات تاگور و کازی نازرول اسلام از ادبیات، شعر و سخنرانی به‌عنوان ابزاری برای بیداری سیاسی مردم بهره بردند. برخی از طرفداران حقوق زنان نظیر ساروجینی نایدو و بگوم روکیا از آزادی زنان هندی و شرکت آنها در سیاست‌های ملی کشورشان حمایت کردند. در طول جنگ جهانی دوم اوج اعتراضات مدنی - که رهبر آن مهاتما گاندی بود- و جنبش ارتش ملی هند (که توسط نتاجی سوبهاش چاندرا بوز رهبری می‌شد) و نیز دیگران اتفاق افتاد که درنهایت منجر به عقب نشینی بریتانیایی‌ها و اعلام دولت مشروطه در این بزرگ‌ترین کشور شرق آسیا شد.