گروه تاریخ و اقتصاد: در اوایل دهه ۱۳۰۰/۱۹۲۰ اغلب کارگران ایرانی هنوز در صنایع دستی و دیگر صنایع کوچک سنتی مشغول به کار بودند. برای مثال در سال ۱۳۰۶/۱۹۲۷ در تهران در حالی که ۵۰۰۰ پیشه‌ور و ۷۰۰۰ کارآموز در حرفه‌های گوناگون به کار مشغول بودند، تنها چندصد تن در کارخانه‌های کوچک و جدیدی همچون کارخانه‌های اسلحه‌سازی، نساجی، چاپخانه و کارخانه برق کار می‌کردند. در دهه ۱۳۱۰/۱۹۳۰، اندازه و قابلیت حرفه‌ای کارگران کارخانه‌ها افزایش یافت. تا اواخر این دهه بیش از ۲۶۰۰۰۰ کارگر در بخش‌های گوناگون صنعت و معدن، ساختمان، حمل‌ونقل و حرف وجود داشتند که به بیش از دو برابر تعداد کارگران در قبل از جنگ جهانی اول بالغ می‌شد. طی دهه‌های ۱۳۲۰/۱۹۴۰ و ۱۳۳۰/۱۹۵۰، اندازه طبقه کارگر صنعتی همچنان افزایش یافت. در سال‌های ۱۳۳۵-۱۳۲۰/۵۶-۱۹۴۱، تعداد کارگران در کارگاه‌های بزرگ صنعتی (با ده کارگر یا بیشتر) از ۴۰۰۰۰ به ۷۰۰۰۰ نفر افزایش یافت. در بیست سال پس از آن، صنعتی شدن شتاب بیشتری گرفت و تعداد کارگران صنعتی در کارگاه‌های بزرگ صنعتی به‌طور چشمگیری از ۷۰۰۰۰ به ۴۰۰۰۰۰ نفر افزایش یافت. در سال ۱۳۵۵/۱۹۷۶، تقریبا ۲۵/۱ میلیون کارگر مزدبگیر در بخش تولید و فعالیت‌های وابسته وجود داشت. ازجمله ۷۵۰۰۰۰ نفر در صنعت، معدن و مشاغل وابسته و ۵۰۰۰۰۰ نفر در بخش ساختمان اشتغال داشتند.

منبع: برگرفته از طبقات اجتماعی، دولت و انقلاب در ایران، احمد اشرف- علی بنوعزیزی

ترجمه: سهیلا ترابی فارسانی