گروه تاریخ و اقتصاد: نیکل یک فلز سفید نقره‌ای است که به‌خوبی جلا می‌گیرد. از گروه آهن‌ها است که سخت و قابل انعطاف بوده، هادی جریان الکتریسیته است و به‌راحتی با گوگرد و آرسنیک ترکیب می‌شود. با توجه به اینکه نیکل، دوام زیادی در هوا داشته، اکسیده نمی‌شود، برای تولید سکه‌های پول، فلزکاری برنج و آهن و همچنین برای ساخت ابزار آلات شیمیایی در آلیاژهای خاص مانند نقره آلمانی کاربرد دارد و معمولا با کبالت همراه است که هر دو آنها در آهن‌های شهاب سنگی یافت می‌شوند. نیکل برای آلیاژهایی که به وجود می‌آورد، بسیار با ارزش است. معمول‌ترین حالت اکسیداسیون نیکل، ۲+ است و این در حالی است که نیکل ۳+ و ۱+ نیز به ندرت مشاهده می‌شوند. محل کشف و پیدایش اکثر نیکل‌های به دست آمده از دو نوع معدن بوده‌است، اولی خاک‌های آجری رنگ بوده که مهم‌ترین معدن سنگ نیکل هستند و دومی سولفید موجود در ماگمای زمین است. منطقه سادبوری در انتاریو کانادا ۳۰درصد نیکل جهان را تولید می‌کند. معادن دیگر در روسیه، استرالیا، کوبا، دومینیکن، نروژ و اندونزی هستند. با این وجود این باور وجود دارد که بیشتر نیکل موجود در زمین در هسته این سیاره تمرکز یافته است.