دگردیسی حمل‌ونقل شهری

ترجمه: مهرناز زاوه

از ۱۹۵۰ تا ۱۹۸۰ جمعیت پاریس افزایش پیدا کرد. اتومبیل محبوب‌تر شد و حومه‌ها به نسبت شهر رشد بیشتری داشتند. ایستگاه‌های اصلی راه‌آهن و پایانه خطوط راه‌آهن حومه در ساعات پررفت و آمد بسیار شلوغ می‌شدند. فاصله کوتاه بین ایستگاه‌ها، شبکه را کند می‌کرد و ساختن ضمیمه‌ها را بی‌فایده. راهکاری که در دهه ۱۹۶۰ برای این مشکل ارائه شد احیای پروژه‌ای بود که در قرن نوزدهم رها شده بود؛ اتصال خطوط حومه به بخش‌های زیرزمینی جدید در شهر مثل شبکه اکسپرس منطقه‌ای(RER)

این خطوط جدید در سال ۱۹۷۷ افتتاح شد و موفقیت چشمگیر آن، از خوش‌بینانه‌ترین پیش‌بینی‌ها هم به مراتب بهتر بود؛ چراکه با نزدیک به ۳۰۰ میلیون سفر در سال، پراستفاده‌ترین خط راه‌آهن شهری را در دنیا داشت. در اکتبر ۱۹۹۸ خط ۱۴ افتتاح شد که اولین خط متروی کاملا جدید در ۶۳ سال اخیر بود. یکی از دو خط کاملا اتوماتیک در سیستم راه‌آهن و اولین مترو با درهای محافظ شیشه‌ای برای جلوگیری از خودکشی یا برخورد با برق فشار قوی. در کاری که در سال ۲۰۰۷ شروع شد و در نوامبر ۲۰۱۱ به پایان رسید، خط یک به متروی بدون راننده تبدیل شد. این خط تا زمان تحویل آخرین قطار با این قابلیت در فوریه ۲۰۱۳ با ترکیبی از قطارهای بدون‌راننده و باراننده کار می‌کرد. این فرآیند برای خط چهار هم در حال انجام است و پیش‌بینی می‌شود که تا سال ۲۰۲۲ اجرایی شود. در حال‌حاضر سه ضمیمه برای خطوط ۴، ۱۲ و ۱۴ در حال ساخت است و پروژه‌های زیادی بین سال‌های ۲۰۱۹ تا ۲۰۳۰ ساخته خواهد شد؛ ازجمله خط ۷۵ کیلومتری به دور پاریس. اهمیت فرهنگی مترو فراتر از شهر پاریس است؛ تا جایی که مترو به نامی عمومی برای راه‌آهن‌های شهری و زیرزمینی تبدیل شده است. ورودی ایستگاه‌ها که توسط هکتور گیمارد طراحی شده، سبب ترویج سبک هنر نو شد و موفقیت خطوطی که تایر لاستیکی داشتند، منجر به صادرات آن به متروهای سراسر جهان و اول از همه متروی مونترال شد.