«... با توجه به دستمزدها در سال ۱۸۷۲ یک نفر کارگر روزمزد در رشت ۸ تا ۱۰ شاهی دریافت می‌کرد و نجاران و بناها ۲ قران می‌گرفتند. در سال ۱۸۷۸ دستمزد کارگران کشاورزی به‌طور متوسط روزانه ۳ دینار بود؛ ولی آنها جیره و سایر مزایا دریافت می‌کردند که با ارزش پول دستمزد آنها تا ۶ دینار در روز می‌رسید. در آخر قرن نوزدهم هزینه‌ها به‌شدت بالا می‌رود و دستمزدها گاهی تا صددرصد بالا می‌رود. البته همچنان اندک است. به نظر می‌رسد که دستمزد یک قران برای کار روزانه کارگران غیرماهر در سال ۱۸۹۰ در همه جای ایران معمول بوده است...»

- چارلز عیسوی، تاریخ اقتصادی ایران - عصر قاجار ۱۳۳۲-۱۲۱۵ ه. ق، ترجمه یعقوب آژند. چاپ دوم. نشر گستره.