اواسط دی ماه سال ۱۳۲۹ طرح لغو همه قوانین مطبوعاتی کشور به استثنای قانونی که مجلس، دو سال پس از مشروطه وضع کرده بود از تصویب گذشت که پیروزی بزرگی برای روزنامه‌نگاری ایران به‌شمار می‌رفت. مبارزه روزنامه‌نگاران در پی اطلاعیه دولت رزم‌آرا مبنی بر اینکه «مطبوعات درباره نفت چیزی ننویسند» آغاز شد. از نیمه آبان آن سال روزنامه‌نگاران اعتراض خود را به این صورت آغاز کردند: تحصن در ساختمان مجلس، شرکت نویسندگان در اجتماعات و سخنرانی و درخواست از مردم به ارسال نامه و طومار اعتراضی به مقامات و توسل به دادستان کل و مقامات قضایی دیگر مبنی بر این که ضوابط مطبوعاتی ایران مغایر روح قانون اساسی و موازین جهانی است، کاستن از صفحات روزنامه‌ها و به این بهانه خودداری از انتشار اخباری که وزارتخانه‌ها ارسال می‌داشتند، سفید گذاردن جای ستون برخی نویسندگان معروف و مورد علاقه مخاطبان و خواستن از روشنفکران دیگر به پیوستن به آنان و.... با این حال مطبوعات آزاد از قید و بندهای حکومتی عمری کوتاه داشت و پس از کودتای ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲، بار دیگر مقررات سابق را به نام قانون مطبوعات حاکم بر نشریات کردند.