کشاورزی در ایران قجری

با اینکه کشاورزی بخش اصلی اقتصاد ایران در قرن نوزدهم میلادی بوده است، ولی هنوز آگاهی اندکی درباره آن وجود دارد. مورخان در هنگام قلم‌فرسایی درباره تاریخ اقتصادی یا اجتماعی عصر قاجار به ندرت به اهمیت واقعی مقوله کشاورزی توجه کرده‌اند و تا کنون مطالعات جامعی در باب تاریخ کشاورزی در ایران به انجام نرسیده است. اما ویلم فلور در کتاب کشاورزی در ایران قاجاری، وضعیت کشاورزی قرن نوزدهمی ایران را به کمک تحقیقات گسترده‌ای براساس مدارک منتشرنشده شرح داده است. پژوهش فلور روش‌های مختلف کشاورزی را در زمینه‌هایی همچون آبیاری و بذرافشانی، پرورش حیوانات اهلی، و طیف محصولات زراعی گوناگون از گندم و جو و برنج گرفته تا محصولات تجاری‌تری مانند تنباکو و تریاک پوشش می‌دهد. فلور همچنین درباره روش‌های ماهیگیری و جنگلبانی، یعنی مقولاتی که تا کنون کمتر به آنها پرداخته شده است، تحقیق کرده است.

کتاب «کشاورزی در ایران قاجاری» تجاری شدن زراعت در ایران را دنبال می‌کند و چگونگی دگرگونی ساختار اقتصادی ایران را به تبع این فرآیند توضیح می‌دهد. دگرگونی‌هایی که شامل قیام تنباکو، افزایش اشتغال کشاورزان به فعالیت‌هایی خارج از حوزه زراعت، رشد دستمزد کارگران، افزایش کشت محصولات زراعی تجاری (مانند تریاک و تنباکو)، و تاثیر فزاینده اقتصاد بازار بر روستاها می‌شود. علاوه بر این، فلور اهمیت تجارت را در این سامانه در حال رشد نشان داده و تاثیر تجاری کردن کشاورزی را بر پایگاه اقتصادی-اجتماعی (socioeconomic status) جمعیت‌های روستایی مورد سنجش قرار می‌دهد. کشاورزی در ایران قاجاری گزارشی است از چگونگی معیشت دهقانی، نقل‌های روشنی از نحوه تغذیه و چگونگی پوشش آنها و اینکه نظم جدید کشاورزی چه تاثیری بر زندگی مردم ایران در آن دوران داشته است.