۱۰ دسامبر سال ۱۹۴۸ اعلامیه جهانی حقوق بشر در شهر پاریس به تصویب رسید. این اعلامیه در حالی منتشر می‌شد که جهان از دو جنگ جهانی خارج شده بود و بخش عمده‌ای از جمعیت کره زمین با عواقب این جنگ‌های خانمان‌سوز دست به گریبان بودند. در این اعلامیه کوشش شده است که متنی جهانشمول برای همه دوران‌ها تنظیم شود که برای انسان به موجب انسان بودن و نه دیگر ارزش‌های انتسابی یا اکتسابی او حقوقی برابر در نظر گرفته شود. بسیاری از کشورها مفاد این اعلامیه را الزام‌آور دانسته و آن را در حقوق داخلی خود وارد ساختند. این اعلامیه با ۴۸ رای موافق، بدون رای مخالف و ۸ رای ممتنع به تصویب رسید. شوروی و تعدادی از کشورهای وابسته به آن به دلیل عدم صراحت در مخالفت با فاشیسم، به علاوه آفریقای جنوبی تحت نظام آپارتاید و عربستان که با موارد مربوط به حقوق ازدواج و حق تغییر دین مخالف بود، به این اعلامیه رای ممتنع دادند. این اعلامیه مطابق کتاب رکوردهای گینس بیشترین ترجمه را در میان مکتوبات در کل تاریخ به خود اختصاص داده است و متن آن به ۳۰۰ زبان مختلف ترجمه شده است. ولی با گذشت بیش از نیم قرن از تصویب چنین اعلامیه‌ای و برکشیده شدن ارزش‌های آن به‌عنوان ارزش‌های مسلط در نظام بین‌الملل همچنان شاهد وجود معیارهای دوگانه در رابطه با رسیدگی و واکنش نسبت به موارد نقض آن در صحنه بین‌المللی هستیم.