ناصرالدین شاه در سال ۱۲۶۷ قمری (۱۸۸۸میلادی) امتیاز کشتیرانی در حوزه سفلی رود کارون را به کمپانی برادران لینچ واگذاشت. در عهدنامه ترکمانچای در مورد اتباع روسیه پیش‌بینی شده بود که برای سکونت خود و تاسیس تجارتخانه و انبار کالا و امثال آنها حق دارند زمین و ساختمان بخرند و اجاره دهند و این امتیاز در کلیه معاهداتی که پس از عقد معاهده ترکمانچای بین ایران و انگلیس و سایر ممالک اروپایی بسته شد، منظور شد، اما در مورد امتیاز کشتیرانی کارون، طبق فرمان و قرارداد مربوط به آن، بنای هرگونه ساختمان و انبار زغال‌سنگ و کالا و دکان و کاروانسرا یا کارگاه‌ها و کارخانه‌ها در دو کرانه رود کارون به‌وسیله کمپانی لینچ ممنوع شد.

بنابر نوشته مورخین انگلیسی، این امتیاز برای کمپانی لینچ سود کافی در برنداشت و نیز به عقیده این دسته از نویسندگان، شیوخ و سران عشایر بنی‌کعب ایران در راه اقدامات و فعالیت کمپانی مزبور کارشکنی می‌کردند و ناصرالدین شاه انتظار داشت که هرچه بیشتر بتواند از اعطای آن امتیاز نفع مادی ببرد و صاحب امتیاز ناگزیر بود که در برابر حفظ امتیاز خود مبالغ هنگفتی به کیسه شخص شاه بریزد. سرپرسی سایکس در این‌باره می‌نویسد: «آقایان لینچ که دارای معلومات گرانبهایی از اوضاع ایران بودند، این خار راه و مانع بزرگ را توانستند به‌وسیله تقدیم یک کشتی بخار به شاه برطرف سازند. این کشتی بخار که توسط خودشان و به نمایندگی از اعلی‌حضرت در بین اهواز و شوستر کار می‌کرد، سالانه ضرر هم می‌داد.»

علی‌اصغر شمیم، ایران در دوره سلطنت قاجار، انتشارات زریاب، 1388: ص250