یاکوب ادوارد پولاک پزشک اتریشی که در دوره قاجار در ایران خدمت می‌کرد در توصیف اهمیت خانه در فرهنگ ایرانی می‌نویسد: «یکی از خصوصیات ایرانی‌ها این است که به محض آنکه به مقامی می‌رسند، منزل جدیدی ترتیب می‌دهند و آن را بی‌هیچ هدف و مقصودی توسعه می‌بخشند. چرا که ایرانی از ساختن و توسعه لذت می‌برد. دورتا دور خانه او را افراد قوم و قبیله و بستگان و اعضای طایفه و از آن فراتر نوکران و مراجعان وی گرفته‌اند، به‌طوری که پس از مدتی کوتاه آن مجموعه به محله‌ای از شهر مبدل می‌شود.» نقشه‌های این خانه‌های سریع‌الرشد معمولا چندان مفصل و پیچیده است و در اثر پیدا شدن منابع مالی تازه برای صاحبان آن به اندازه‌ای دچار تغییر و تبدیل می‌گردد که ساختمان هرگز به پایان نمی‌رسد، یا در اثر سهل‌انگاری در ساختمان و سستی آن، هنگامی که یک قسمت در حال ساخته شدن است، قسمت دیگر روبه ویرانی می‌رود. گاه یکباره وضع و مقام صاحب آن دگرگون می‌شود و تهیدست می‌شود.»

یاکوب ادوارد پولاک، سفرنامه پولاک «ایران و ایرانیان»، انتشارات خوارزمی، 1368، صص 46-45