گروه تاریخ و اقتصاد: سرانجام روز ۱۲ بهمن ۵۷ فرا رسید. مردم تهران به آسمان و مردم ایران به تهران خیره شده بودند که کی هواپیمای حامل امام بر خاک وطن و قلوب مردم می‌نشیند. یاد همرزمان شهید آیت‌الله دکتر بهشتی و آیت‌الله دکتر باهنر و بزرگانی چون آیت‌الله طالقانی را گرامی می‌دارم که در آن لحظات به همراه آیت‌الله موسوی اردبیلی گوشه‌ای در امواج مردمی به اتفاقاتی می‌نگریستم که اگر وعده خداوندی در «انا له لحافظون» نبود، هر حادثه‌ای پیش می‌آمد. اعتراف می‌کنم که با همه برنامه‌ریزی‌هایی که در شورای انقلاب داشتیم، روند امور در اختیار ما نبود و وقتی از کاروان مردمی که به همراه قافله سالار خویش به بهشت زهرا می‌رفتند، جا ماندیم، به منزل آیت‌الله موسوی‌اردبیلی در حوالی میدان توحید رفتیم و دلهره‌آورترین ساعات زندگی را به‌خصوص بعد از خبر گم شدن امام در مسیر برگشت، گذراندیم تا اینکه اواخر شب خبر آوردند ایشان در سلامت کامل میهمان برادر خویش هستند. فردای آن روز، وقتی پس از فراق طولانی، در مدرسه رفاه به خدمت ایشان رسیدیم، هنوز شیرینی آن کلام همراه با عتاب و عطوفتشان را در دل دارم که «کجایی ؟! دو روزه اینجاییم و شما را نمی‌بینیم؟»

- از کتاب خاطرات، آیت‌الله هاشمی رفسنجانی