مهدیس مدنی کارشناس ارشد برنامه‌ریزی توریسم این روزها نام کشور اندونزی برای ایرانیان بسیار آشنا است. البته این آشناییِ بیشتر، دلایل چندان خوشایندی ندارد. در کنار مسافران ایرانی که به قصد تفریح و گشت و گذار سفر به اندونزی را انتخاب می‌کنند، برخی افراد هستند که برای اهداف گردشگری به آنجا نمی‌روند، بلکه از اندونزی به عنوان یک نقطه ترانزیت قبل از پناهندگی به استرالیا استفاده می‌کنند. متاسفانه این موضوع روی برخورد پلیس با مسافران ایرانی در این کشور تاثیر بسیاری گذاشته است. با وجود این کافی است سری به سفر نوشته‌های قدیمی‌تر بزنید تا خودتان دریابید که ایرانیان چه تجربه‌های جالب و لذت‌بخشی از سفر به این کشور شگفت‌انگیز داشته‌اند.

جمهوری اندونزی مجمع‌الجزایری است میان سه حوزه فرهنگی هند، چین و استرالیا. این کشور با داشتن جمعیتی قریب به ۲۴۰ میلیون نفر، چهارمین کشور پرجمعیت دنیا است. اندونزی تا سال ۱۹۴۵ مستعمره هلند بوده و به همین دلیل «هندِهلند» نام گرفته است. صنعت گردشگری در این کشور در میان درآمدهای حاصل از صادرات کالا و خدمات رتبه چهارم را دارد. اندونزیایی‌ها برای پذیرایی از میهمانانشان طبیعتی زیبا، تنوع فرهنگی و آثار تاریخی‌شان را پیشکش می‌کنند. به‌دلیل موقعیت جغرافیایی ویژه، این کشور از آب و هوایی استوایی برخوردار است که طبیعت سبز و باران را مدیون همین آب و هوا است. آنچه یک گردشگر در وهله اول ورود به اندونزی درمی‌یابد مهربانی و آرامش است. اگر از جاکارتا وارد این کشور شوید، برج‌های بلندش به‌ویژه در شب منظره چشم‌نوازی دارند. مردم این دیار آنقدر غریب‌نواز هستند که احساس غربت نکنید. اندونزی علاوه بر اسلام که دین اکثریت مردم این کشور است، مسیحیت، یهودیت، هندوئیسم و بودائیسم را نیز به رسمیت می‌شناسد. تمامی پیروان این ادیان با مسالمت و با حقوقی برابر در کنار هم زندگی می‌کنند. به هیچ عنوان مذهب، ثروت و ظاهر افراد ملاک قضاوت و داوری قرار نمی‌گیرند. سفرنویس وبلاگ کوله‌پشتی نارنجی که در سال ۲۰۰۹ به این کشور سفر کرده است در این باره می‌گوید: «اغلب خیابان‌های جاکارتا تفاوت فرهنگی و اقتصادی را مرزکشی نکرده‌اند. تمام اقشار جامعه همزیستی مسالمت‌آمیز دارند. بسیار دیدم هتل ۵ ستاره‌ای که در زاویه دید زاغه‌نشین آن طرف خیابان باشد. ندیدم کسی سر تا پای کسی را اسکن کند تا قطر کیف پول طرف را بسنجد. به ندرت پیش می‌آید کسی را با مارک ساعت یا بوی عطرش ارزش‌گذاری کنند. این شهر هر چه که باشد یا نباشد، قابل احترام است.»

برخی مسافران ایرانی در این کشور خودشان برای میزبان به یک جاذبه تبدیل شده‌اند؛ آنقدر که از آنها تقاضا شده در قاب دوربین اندونزیایی‌ها ژست بگیرند و ثبت شوند. کوله پشتی نارنجی می‌گوید که در اندونزی فقر و مدرنیته همسایه دیوار به دیوارند اما مردمان همچنان بی‌اعتنا به تفاوت‌ها مهربانی می‌بخشند و به احتمال زیاد این سخاوت را از طبیعت بخشنده و باران‌های همیشگی این دیار آموخته‌اند. همان‌گونه که آرش نورآقایی (راهنمای گردشگری) که در سال ۱۳۸۹ به این کشور سفر کرده است، می‌گوید: «تاکنون به حدود ۲۰ کشور دنیا سفر کرده‌ام و عقیده دارم در میان ملت‌هایی که دیده‌ام، مردم اندونزی یکی از خوش‌اخلاق‌ترین‌ها هستند. من هرگاه با یکی از آنها روبه‌رو شدم، همه مهربانی یک انسان را در وجودش حس کردم. دوستشان دارم به اندازه طبیعت خوبی که دارند.»