شکست‌های ورزش ایران و بی‌تفاوتی مسوولان
زنگ خطری که شنیده نمی‌شود
چند صباحی بیشتر از ناکامی تیم ملی فوتبال ایران در چارچوب رقابت‌های مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۰ نمی‌گذرد، ناکامی جدیدی گریبان ورزش کشور را گرفته هرچند که گویا این روند به عادت تبدیل شده است!
تیم ملی فوتبال ایران در حالی که یکی از بخت‌های مسلم صعود به رقابت‌های جام جهانی بود، در این راه ناکام ماند و این دلیلی نداشت جز بی برنامگی و مدیریت ناصحیح سازمان ورزش. تعویض پی در پی مربیان فوتبال و آن هم درحالی که نوع انتخاب‌ها از اول اشتباه بود، اصلی‌ترین دلیل برای ناکامی این رشته پرطرفدار به حساب می‌آید.
خبرگزاری مهر گزارش می‌دهد، زنگ خطر برای ورزش ایران مدت‌ها است که به صدا درآمده است. ناکامی در بازی‌های آسیایی ۲۰۰۶ قطر و متعاقبا رقابت‌های المپیک ۲۰۰۸ پکن نشان داد که ورزش ایران روزهای خوبی را پیش‌رو ندارد. وقتی ایران در بازی‌های آسیایی ۲۰۰۶ قطر با ۱۱ طلا، ۱۵ نقره و ۲۲ برنز، ششم شد، محمد علی آبادی رییس سازمان تربیت بدنی عنوان کرد که در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰، ایران سومی( و البته شاید هم چهارمی) را نشانه رفته است که این سخن به اندازه سرسوزنی مبنای کارشناسی نداشت. تیم سوم بازی‌های آسیایی دوحه، ژاپن بود با ۵۰ مدال طلا و پس از آن قزاقستان و تایلند با ۲۳ و ۱۳ مدال طلا در رده‌های بعدی قرار داشتند.
آنچه ورزش ایران را در این سال‌ها تا بدین حد دچار ضعف مفرط کرده، بی‌ثباتی در سطح مدیریتی و البته استفاده از نفرات به شکلی ناصحیح است. بر هیچ کس پوشیده نبود که علی دایی گزینه مناسبی برای مربیگری تیم ملی نبود و این اشتباه در مورد حسین رضازاده هم روی داد. رضازاده‌ای که امروز، وزنه بردار تیمش رشید شریفی به دوپینگ محکوم شده، خود نیز به دلایلی که هرگز مسوولان ورزش به طور شفاف در خصوص آن سخن نگفتند از رقابت‌های المپیک پکن کنار کشید!
ایران، اسفندماه سال گذشته در حالی که میزبان سى‌و‌هفتمین دوره جام جهانى کشتى آزاد بود، پیش چشم ۱۲هزار نفر در سالن آزادی مقابل آذربایجان شکست خورد. نمایندگان ایرانی حاضر در رقابت‌های فوتبال جام باشگاه‌های آسیا در همان زمان، یکی پس از دیگری شکست می‌خوردند و باز هم، نه کسی پاسخگو بود و نه کسی حاضر به عذرخواهی از مردم شد.
نخستین دوره بازی‌های آسیایی نوجوانان آسیا در سنگاپور، یک بار دیگر ضعف ورزش ایران را عیان کرد. علی‌آبادی که امروز ریاست کمیته ملی المپیک را هم بر عهده دارد، پیش از این گفته بود ایران با کسب عنوان نهم یا دهم به کار خود در این رقابت‌ها پایان می‌دهد، اما یازدهم شدیم. پیش از این، آنچه در صحبت‌های رییس ورزش کشور مشهود بود، تخصصی نبودن اظهارات وی بود و امروز این نقص بزرگ همچنان برطرف نشده و حرف‌هایی غیرکارشناسنانه از زبان ایشان می‌شنویم.
علی‌آبادی پس از اینکه امیربیرانوند در دوی ۸۰۰ متر با اختلاف دو صدم ثانیه نسبت به حریف هندی، مدال نقره گرفت، این موضوع را به بداقبالی ربط داد. این در حالی است که کسب تنها مدال طلای ایران در پرتاب وزنه توسط نازنین گل احمدی در حالی حاصل شد که رقابت‌ها تنها دو شرکت‌کننده داشت. آیا این از خوش شانسی کاروان ورزشی ایران به حساب نمی‌آید؟
یازدهمی ایران در رقابت‌های سنگاپور، زنگ خطری است که گویا قرار نیست شنیده شود. این ورزشکاران قرار است آینده ورزش ایران را بسازند، اما در عمل نشان دادند که آینده درخشانی در انتظارشان نیست. ایران در بسکتبال زیر ۱۹ سال جهان هم که در نیوزلند در حال برگزاری است، در میان ۱۶ تیم، یکی مانده به آخر شد که این برای این رشته پرطرفدار، نتیجه خفت باری به حساب می‌آید.
حرف آخر اینکه مسوولان ورزش کشور تا به کی می‌خواهند با اشتباهات پیاپی خود در عرصه مدیریت ورزشی، این پیکر بی‌جان را بی‌جان‌تر کنند؟ به راستی پاسخگو کیست؟
ارسال نظر