اخراج «نیکولیچ» کمترین بها

امیر حاج رضایی

اخراج نناد نیکولیچ کمترین بهایی است که باید او به خاطر حذف تیم جوانان بپردازد.

من بازی اول تیم جوانان مقابل عربستان در تلویزیون، برنامه کارشناسی داشتم و بازی دوم را هم خیلی به دقت تماشا کردم. هم اکنون که تیم باخته است می‌توان با صراحت و حتی با بی‌انصافی درباره این تیم حرف زد. در یک جمله می‌گویم که این تیم، بهترین تیم جوانان ما در سه دهه اخیر بود، به طوری که همه به پیروزی این تیم دل بسته بودند.

من دلیل اصلی ناکامی تیم جوانان را بی‌درایتی و بی‌تدبیری سرمربی تیم می‌دانم. اما با بی‌کفایتی‌اش یک تیم بزرگ، خلاق و آینده‌دار را قربانی کرد.

آسیب‌دیدگی‌های تیم نشان می‌دهد که تیم جوانان به خوبی بدنسازی نکرده بود. این جزئیاتی است که در نهایت یک کل را می‌سازد. وقتی می‌بینیم در دقیقه ۵۶ بازی با عربستان و در حالی که نتیجه یک بر یک است و مالکیت توپ هم در اختیار ماست سرمربی تیم ملی سومین تعویض‌اش را انجام می‌دهد و ما در سی و پنج دقیقه آخر بدون تعویض می‌مانیم و این مساله باعث می‌شود در پانزده دقیقه آخر خلع سلاح شویم به یک نتیجه می‌رسیم و آن، این است که استراتژی‌مان برای رسیدن به هدف ضعیف بوده است. بازی مقابل ژاپن هم یک آئینه تمام قد از بازی اول بود. ما در فوتبال ایران مربیان جوانی مانند علی دوستی داریم اما، متاسفانه تیم را به مربیان بی مسوولیت‌، کم مقدار و ناتوان خارجی می‌دهیم. من در نیکولیچ احساس مسوولیتی ندیدم و امیدوارم که سران فدراسیون فوتبال در نخستین فرصت او را اخراج کنند. این کمترین بهایی است که او می‌تواند بابت قربانی کردن تیم جوانان بپردازد.

این حرف‌هایی که می‌زنم از سر دلسوزی و به خاطر غرور ایرانی‌ام است. غروری که یکشنبه شب جریحه‌دار شد. دلم سوخت که چه طور باید جوانان ما قربانی بی‌درایتی فردی شوند که پیش از این در فولاد در امتحانش رد شده است. بروید به کمیته آموزش مراجعه کنید تا ببینید فوتبال ما چه مربیانی دارد که هر کدام از آنها می‌توانستند هدایت این تیم را برعهده بگیرند. چگونه می‌توانیم بی‌تفاوتی نیکولیچ را با احساسات پاک مربیانی همچون دوستی و شمس مقایسه کنیم. در فدراسیون آدم‌های فهیمی چون مسعود معینی و مرتضی محصص حضور دارند اما، من نمی‌دانم فدراسیون چگونه به این جمع‌بندی رسیده که نیکولیچ سرمربی تیم جوانان باشد.

تمام شرایط برای تیم جوانان فراهم شده بود، نمی‌خواهم بحث شخصی مطرح کنم. در دهه شصت و زمانی که مربی تیم جوانان بودم، امکانات صفر بود و هنوز که هنوز است پس از سال‌ها برای مظلومیت آن جوانان ناراحت هستم.

من به عنوان کسی هستم که در گوشه‌ای از این فوتبال زندگی کرده، فکر می‌کنم اینجا است که باید مقابل مربیانی همچون دوستی به احترام بایستیم. نه اینکه چون نوجوانان قهرمان شده‌اند بخواهم این حرف را بزنم بلکه دلم می‌سوزد با وجود اینکه مربیان تحصیل کرده و با اخلاق داریم چرا باید نیمکت با ارزش تیم ملی‌مان را به مربیان امتحان پس نداده خارجی بدهیم.

من مخالفتی با حضور مربیان خارجی ندارم فوتبال فرامرزی است اما، ما نیمکت تیم‌ ملی‌مان را باید به مربیان خارجی‌ای بدهیم که سابقه روشنی داشته باشند. باید بگویم جوانان باید به جام جهانی می‌رفتند، نه اینکه سه‌شنبه بازی تشریفاتی را با یمن انجام دهیم. این در شان فوتبال ما نیست.

کارشناس فوتبال