نیلوفر کنگرانی

اجلاس مدیران باشگاه‌ها که با حضور مدیران باشگاه‌های آسیایی در مالزی برگزار شده بود به پایان رسید.

این اجلاس برای ارائه راه‌حل‌هایی برای هرچه بیشتر حرفه‌ای شدن باشگاه‌های آسیایی و کمتر شدن فاصله آنها با باشگاه‌های اروپایی برگزار شد. از میان مدیران باشگاه‌های اروپایی نیز مدیران دو باشگاه‌ تاتنهام انگلیس و بازل سوئد برای الگو قرار داده شدن در این اجلاس حضور یافتند. ما ایرانی‌ها هم که عادت داریم همیشه خاص باشیم در این اجلاس نیز منحصر به فرد ظاهر شدیم تا مثل همیشه تفاوت‌هایمان با بقیه کشورها را نشان دهیم. حضور پرتعداد مدیران ایرانی اولین مساله‌ای بود که به چشم می‌آمد! در حالی که برای تمام مدیران لیگ برتری برای حضور در این اجلاس دعوتنامه فرستاده شده بود تنها ۶ مدیر حضور یافتند که از میان آنها دو مدیر برکنار شده بودند! اسماعیل شاد و مسعود رضاییان، مدیران سابق تیم‌های پگاه گیلان و فولاد خوزستان تنها به خاطر روادیدی که برایشان صادر شده بود به این سفر رفتند. دلیل غیبت ۱۴ مدیر ایرانی در این اجلاس را می‌توان تنها در حرفه‌ای بودن تیم‌هایشان و احتیاج نداشتن به راه‌حل‌های این اجلاس دانست! نکته دوم عدم آشنایی مدیران حاضر (به غیر از مسعود رضاییان) به زبان انگلیسی و جالب‌تر از آن نبودن اتاقک ترجمه به زبان فارسی به دلیل عدم هماهنگی فدراسیون فوتبال بوده است. به همین دلیل مسعود رضاییان در نقش مترجم حاضر شده و تمام صحبت‌ها را برای هفت مدیر دیگر ترجمه می‌کرد! این در حالی بود که برای تمام زبان‌های آسیایی اعم از کره‌ای، فیلیپینی، ویتنامی و .... اتاقک ترجمه وجود داشت. مسلما علی کفاشیان به خاطر این گاف بزرگی که داده دلایل منطقی خودش را دارد. سومین نکته افسردگی مدیران ایرانی پس از شنیدن حداقل امکانات و شرایط لازم برای حرفه‌ای به حساب آمدن یک باشگاه بود. شنیدن این که بودجه حق پخش تلویزیونی ۳‌میلیاردی ما باید ۳۰میلیارد باشد و بودجه ساخت و ساز و ترمیم ورزشگاه‌های ۶میلیاردی ما باید بیش از ۶۰میلیارد باشد برای هر شنونده‌ای می‌تواند افسردگی به دنبال داشته باشد، توضیحات مدیر باشگاه تاتنهام در مورد در اختیار داشتن یازده زمین تمرین و یک زمین تمرین سرپوشیده و یک استادیوم اختصاصی هفتادهزار نفری و مقایسه آن با ایران که تنها در یک استادیوم استاندارد به نام آزادی خلاصه می‌شود و لاغیر از دیگر عوامل افسردگی ایرانیان بود! صحبت‌ها و مصاحبه‌های واعظ آشتیانی، انصاری‌فر، شاد و... بعد از بازگشت در ایران نشان از همین افسردگی داشت. آنها راهکارهای ارائه شده را به دلیل دولتی بودن فوتبال غیرقابل اجرا می‌دانستند و اعتقاد داشتند هیچ کدام از مطالب گفته شده در اجلاس با زیرساخت فوتبال ما هماهنگی ندارد. بدین ترتیب می‌توان گفت حسرت، تنها دستاورد این سفر جالب و مهیج به مالزی بود و بس!